Na de Tweede Wereldoorlog is de economische groei in de VS vrij precies geweest wat hij moest zijn volgens Okun: 3% - 2* de stijging van de werkloosheid. Dit verband is zo sterk dat het de wet van Okun heet (zie plaatje uit Data Stream).
De potentiële groei van de VS was dus 3%. In recessies komt hij daaronder en in de Kredietcrisis kwam hij er ver onder, zoals in de grafiek is te zien.
Mijn basisveronderstelling is dat we via een gematigde V in 5 jaar weer terugkeren op het pad van de wet van Okun. Dat betekent een geleidelijke daling van de werkloosheid van 10% naar 5% en een groei van ongeveer 4,5% per jaar.
In de theorie van the new normal is de potentiële groei gedaald tot 2% per jaar, omdat gedurende een zeer lange periode schulden moeten worden afgebouwd en men dus niet volop gaat consumeren en investeren.
Patrick Arthus van Natixis is een goede econoom van ongeveer the new normal theorie. Om groei te krijgen boven trend moet de consumptie harder groeien dan het inkomen. Dat is een onmogelijke zaak volgens Arthus, omdat we schulden gaan afbouwen. Het verlies aan groei is daarom permanent en de gebruikelijke extra groei (volgens Dr Zarnowitz, zoals in vorige columns beschreven) zal niet optreden. Op zijn best dus 3% groei en als the new normal helemaal gelijk krijgt ongeveer 2% groei vanaf hier.
Die new normal verhalen zijn plausibel en niet zo gemakkelijk onder het tapijt te schuiven. daarom was ik erg blij met de grafieken van Benderly van afgelopen week (retail sales VS sterk; drie posten onder deze post gepubliceerd), waarin je kunt zien dat consumptie harder aan het stijgen is dan het inkomen (na een vreselijke val). In de VS is men dus toch weer richting het Okunpad aan het gaan, ook al is dat volstrekt onmogelijk volgens the new normal theorie/ gedachten van Arthus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten