Vanmorgen kwam Patrick Arthus, de grote goeroe van Natixis langs, inclusief zijn presentatie met honderden grafieken zoals altijd. Hij had een verfrommeld spiekblaadje bij zich voor de lijn van zijn verhaal en welk nummer het bijhorend plaatje had. Hij weet altijd trefzeker te zeggen dat grafiek nummer 236 aangeeft dat hij gelijk heeft. Als je dan tegenwerpingen hebt laat hij grafie 84 zien die nog eens onderstreept dat dingen anders zijn dan ik denk. Hij was de laatste tijd veel op reis door Azië en had daardoor zijn blaadje niet kunnen verversen.
Patrick Arthus is een enthousiaste verteller en alhoewel ik het vaak met hem oneens ben, luister ik graag naar zijn verhalen.
De laatste tijd komen er bijna dagelijks mensen langs of lees ik artikelen die proberen mij verder in te wijden in de leer van het Nieuwe Normaal. Ik ben al zo ver dat ik dit accepteer voor de landen die te veel schulden hebben, maar ik geloof nog steeds in redding voor de mensheid (het Nieuwe Normaal begint dus aardig in de prijzen verdisconteerd te raken).
Arthus was in opperbeste stemming, hij zat te glimmen van trots: de groei in de VS etc was net zo veel afgezwakt als voorspeld.
Nu is de afzwakking in China aan de beurt. De afzwakking van de groei in Azië is enorm geweest, veel groter dan de meeste mensen nu denken. Dat momentum moet niet lang doorzetten, maar twee kwartalen zeer lage groei ga je nu echt wel krijgen. Het neerwaarts momentum is nu sterker dan na Lehman.
Centrale banken in Azië moeten snel ingrijpen, anders worden de consequenties te groot. Korea is inderdaad kredietverlening aan particulieren aan het versoepelen. Korea zit met de handen in het haar met de schommelingen van de valuta en de invloed hiervan op export. De te grote afhankelijkheid van de export zorgt in Azië voor steeds grotere fluctuaties in de groei. Dat is instabiel. Consumptie moet worden aangezwengeld.
De lagere groei in Azië is hoofdschuldige voor afzwakking groei wereldhandel van 10% naar 5%.
Er komt geen receessie in de VS, ook al zal de spaarquote geleidelijk van de huidige 6% naar 8% gaan (nodig gezien het verband tussen bezittingen/inkomen). Als de spaarquote snel naar 9%+ gaat wel.
De verdeling van het inkomen in de VS gaat helemaal fout: er gaat te weinig naar de werknemers en er gaat steeds meer naar winsten van het bedrijfsleven, die deze winsten gebruikt om minder afhankelijk te worden van bankleningen en voor het oppotten van cash tegen 0%. Men schept geen banen, daardoor komt er geen loongroei (eerder ontstaan zo pacten om lonen te verlagen zoals bij GM). Zo blijft de consumptiegroei marginaal.
Dit verkeerde income sharing model klopt volgens het Nieuwe Normaal. Zo gaat het al twinitg jaar in Japan, waar geen werkgelegenheidsgroei optrad hoeveel de winstmarges ook stegen. In Japan wilde men tegen elke prijs bankleningen afbouwen , geen banen scheppen en winst maximaliseren.
Men kon in de VS overigens wel snel hogere productiviteitsstijging bewerkstelligen en daardoor kwam er een groter winstherstel dan in Japan. Als men Japan volgt met het Nieuwe Oppotten in het Nieuwe Normaal duurt het nog decennia voor er goede groei van de werkgelegenheid komt, hoe hoog de winstmarges zijn en de marginale werknemer ook aan winst oplevert (want er is geen uitzicht op extra omzet als je extra mensen aanneemt). Men denkt dus meer aan continuïteit dan aan winstmaximalisatie).
Ondanks al dat economische pessimisme was hij toch positief op aandelen, omdat men met enige vertraging de winst(voorspellingen) zal volgen. De risicopremie is veel te hoog en daarom moet de koerswinstverhouding met 3 omhoog.
Ook credits konden Arthus bekoren, waar de defaults harder dalen dan voorspeld door de rating bureaus. Op de credit obligatiemarkt vecht men voor elk basispunt, bij bankleningen gaat het alleen maar om risicoaversie en niet lenen. Een wereld van verschil.
Wel negatief was hij op Spaanse staatsleningen. Die halen de kerst van 2018 niet. Griekenland klapt al over twee jaar als de rente dan niet onder de 5,5% is gekomen.
Ook Franse staatsleningen kunnen maar beter in de vuilnisbak. Alleen Italië is echt een koopje, daar komt alles op zijn pootjes te recht (Positief op Italië: primair overheidstekort hoeft maar 1% omlaag, veel en veel minder dan Spanje (8%) of Frankrijk (6%)).
De dollar reageert sinds 2008 op de aversie voor liquiditeitsrisico en correleert daarom 0,98 met de volatiliteit (VIX). Slechte tijden gaan daarom samen met een sterkere dollar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten