Het meest ge-emailde artikel ging over China: China's sure bet (http://online.barrons.com/article/SB50001424052970203281504575590290564950892.html?mod=BOL_article_full_popview#articleTabs_panel_article%3D1).
Daarin gaat men in op de veranderende preferentie van China voor hard assets in plaats van Amerikaanse staatsleningen. Die verschuiving is al jaren gaande, maar lijkt in een stroomversnelling te zijn geraakt. Al jaren denkt men dat de beleggingspreferentie van de uitpuilende valutareserves van Emerging Markets steeds meer richting de meest risicoloze belegging gaat, Amerikaanse staatsleningen. Dat leek het geval te zijn, maar er is een kink in de kabel gekomen: China gelooft meer en meer in hard assets (deelnemingen in bedrijven en grondstoffen). Dat is bijzonder vervelend voor Amerika. In ons boek hebben we een plaatje laten zien dat Amerika decennialang een tekort op de lopende rekening kon hebben en toch een netto inkomensstroom had uit het buitenland naar de VS. Op de beleggingen in het buitenland (van de multinationals) werd een hoog rendement behaald en het buitenland investeerde overmatig in Amerikaanse staatsleningen waarop een laag rendement werd behaald. Per saldo leverde dat duidelijk grotere belegde vermogen van het buitenland in de VS minder inkomen op dan de VS had te betalen aan vooral rente op Amerikaanse staatsleningen. Daardoor was het voor Amerika helemaal geen probleem een tekort op de lopende rekening te houden. Zo lang het buitenland te bang was om in nauwelijks iets anders dan Amerikaanse staatsleningen te beleggen zat Amerika gebeiteld. De rente op staatsleningen duikelde naar bubbelniveaus en men werd banger en banger waardoor de vraag naar staatsleningen alleen maar groeide met alle bijkomende voordelen voor de VS.
Nu is China dus van zijn geloof gevallen dat je geen enkel risico moet nemen en bijna alles in staatsleningen moet beleggen. De geforceerde overschotten van China door het overschot op de lopende rekening gaat dus steeds minder richting Amerikaanse staatsleningen. Men koopt nu liever harde assets. Dat is niet alleen slimmer omdat het meer opbrengt maar wordt ook steeds meer gezien als minder gevaarlijk nu Amerika het pad van ongebreidelde monetaire verruiming is ingeslagen.
China kan er niet aan ontkomen om Amerikaanse assets (bezittingen ) op te potten vanwege het overschot op de lopende rekening. Maar hoe je dat overschot belegt, daar heeft China wel invloed op. Als de preferentie verschuift van staatsleningen naar meer zogenaamd risicovollere beleggingen (zogenaamd risicovoller omdat QE2 uit de hand kan lopen) dan heeft dat grote consequenties: betere prijzen voor risicovolle assets en slechtere prijzen voor staatsleningen (=rentestijging).
China heeft een voorbeeldfunctie voor veel andere landen. veel mensen vinden dat China zijn invloedssfeer op heel slimme wijze aan het uitbreiden is. Men kopieert tegenwoordig liever het beleggingsbeleid van China dan dat van Warren Buffett. Dat betekent dat meer landen hun overschot op de lopende rekening meer richting hard assets gaat brengen. Japan lijkt nog wel een trouwe belegger te blijven van Amerikaanse staatsleningen, maar koopt liever hard assets in eigen land. Japan kan trouwens jaren pauzeren met de aankoop van Amerikaanse statsleningen, dus aankoop door Japan is niet verzekerd.
Per saldo beginnen er donkere wolken zich af te tekenen boven de Amerikaanse staatsleingenmarkt als bernanke ophoudt met het kopen van Amerikaanse staatsleningen tegen elke prijs.
In andere artikelen geven de artikelen van Barrons deze week aan dat je niet al te erg moet verzetten tegen die stijgende prijzen van risicovolle assets. Misschien moet je wel S&P500 opties kopen op 1350 zo oppert men. Men vraagt zich in een ander artikel af of QE2 wel zo slecht is (tenslotte zegt bijna iedreen die ervan verdacht wordt iets van QE2 af te weten dat het een rampzalig plan is dat als een Titanic de ten ondergang van de VS zal laten zien en zal leiden tot de installatie van de gouverneur van de Chinese centrale bank als de supreme commander van de VS). Het interview naast het hoofdartikel heet: Enjoy the good times while they last.
Een ander arikel, het wekelijkse basiscommentaar voor de beurs van de VS van Santoli:
Catch up if you can..
Al deze artikelen wijzen op een wall of worry die je zou moeten gebruiken om door te blijven kopen, net als in de periode 1995-2000.
Wie weet hebben ze gelijk. Volgens onze analyse van de vierjaarscyclus moet je in ieder geval blijven kopen in de fase EF waar we nu waarschijnlijk in zitten (geen garantie helaas) en die nog te kort geduurd heeft volgens het historisch gemiddelde. Daarna moet de markt vermoedelijk een tijdje uitrusten, maar dat schijnt nog niet aan de orde te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten