De wereldgroei is na 2002 versneld door de opkomst van een flink aantal opkomende landen. Omdat daar ook juist de landen met de grootste bevolking in de wereld bij horen is in deze kondratieffgolf de totale groei erg hoog, alleen al hierdoor.
Het is de derde keer dat er wereldwijd een flinke versnelling van de wereldgroei optreedt volgens Standard Chartered, hiervoor was dat ook het geval van 1870-1913 en van 1946-1973 en nu dus van 2003 tot minstens 2030. Zelf zou ik de periode na 1800, het begin van de Industriële Revolutie er ook bijtellen.
Standard Chartered schetst voor bijna elk derde wereld land een mooie toekomst.
Azië heeft het beste verhaaal, met de demografie, hoge spaarquote en urbanisatie als steun in de rug, maar men heeft ook opbeurende verhalen voor Latijns Amerika en Afrika.
Azië krijgt de plaats in de wereld terug die het voor 1800 al innam (zie plaatje Standard Chartered/ Maddison). Zo machtig als ze rond het jaar 1000 waren, zit er niet in, daarvoor wonen nu te veel mensen buiten China en India. Om relatief zo rijk te worden moeten de donkere middeleeuwen terugkeren in Europa en de VS. Dat wordt wel voorspeld door enkele pessimisten die je aanraden je daar op voor te bereiden door zo veel mogelijk goud op te potten, maar zo'n pessimisme heeft weinig kans van slagen (vinden zelfs de normale Nieuw Normalen). Het is echter niet helemaal ondenkbaar. De echte pessimisten halen Batra aan die de wereldgeschiedenis indeelt naar periodes met 500 jaar vooruitgang en 200 jaar achteruitgang. Je kunt het al raden, volgens hem staan we op het punt zo'n periode van 200 jaar achteruitgang in te gaan.
Dat lijkt erg irrealistisch als de mens geen rampzalige dingen doet (niet op grote schaal met atoombommen gaat gooien en wel voldoende gaat doen aan global warming).
Groei is niet zo van zelf sprekend als we tot voor de kredietcrisis dachten. Daarbij wordt het voorbeeld van Argentinië aangehaald dat in 1920 het op 7 na rijkste land was en rond 2000 nummer 77 was na al dat corrupte en peronistische verspillingsbeleid.
Je kunt je totaal verkijken op vooruitgang. Een quizvraag die ik wel eens stel is: Wat waren de die rijkste landen van Azië vlak na 1945? De meeste mensen moeten een flink aantal landen opnoemen voor ze de juiste drie hebben gevonden (de Filippijnen, ri Lanka en Birma). De relatieve achteruitgang van die landen zou je beslist niet voorspeld hebben, net zo min als de fenomenale opkomst van Singapore en Zuid Korea (Japan was nog enigszins te raden).
Dat India doorgaat met zijn ontbureaucratisering is wel waarschijnlijk, maar beslist geen zekerheid. China krijgt te maken met een demografisch onvermijdelijkegroeiafzwakking na ongeveer 2018 en de vraag is hoe men dat opvangt: komt men in een soort Japanscenario terecht omdat de groei langdurig wegzakt door een enorm dalend deel dat investeringen gaat uitmaken van het BNP, dat wellicht in 2018 maximaal boven trend zit? dat kan zo maar gebeuren.
We rekenen nu op 4,5 of 5% groei in Afrika en Latijns Amerika, terwijl de geschiedenis heeft geleerd dat deze gebieden om de zo veel tijd te maken krijgen met zeer ernstige problemen. Worden Nigeria en Egypte echt landne met structureel mer dan % groei op basis van hun veronderstelde komende politieke stabiliteit? het kan, maar het kan ook een teleurstelling worden.
Vooralsnog heb ik goede moed dat nog meer landen dan nu al het geval is (China, India, Angola, Mozambique, Peru, Indonesië, Vietnam) gaan aansluiten bij de club landen met meer dan 7% groei zoals Ghana, Bangladesh, Colombia.
Het aantal landen met 5%+ groei is ook heel groot. Belangrijk is of Nigeria, Pakistan en de Filippijnen bij deze groep blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten