Het mengen in de strijd in Libië komt steeds meer ter discussie te staan. Als er geen olie had gezeten (eigenlijk zit er niet eens zo veel, minder dan nu even niet meer nodig is door vraaguitval vanuit Japanse raffinaderijen (1,6% wereldcapaciteit)), dan had Amerika niet ingegrepen. Andere landen houden er niet van dat jou gunstig gezinde dictators worden afgezet, tot voor kort was dit zelfs de meerderheid van de politieke leiders in de wereld. Vooral ingrijpen door Amerika en de Navo ligt uiteraard erg gevoelig: ze moeten hun tengels thuishouden en niet als machtswellustelingen de boel vernielen en onschuldige rebelse burgers in groten getalen naar het paradijs zenden.
Friedman legde in de New York Times (Tribes With Flags http://www.nytimes.com/2011/03/23/opinion/23friedman.html?_r=1&partner=rss&emc=rss)uit dat de strijd in Libië niet hetzelfde is als die in Tunesië en Egypte. Libië is helemaal geen normaal land, het is een land waar de grenzen met een liniaal door de voormalige koloniale heersers zijn getrokken. Binnen de grenzen van Libië wonen allerlei stammen die eigenlijk helemaal niet in hetzelfde land willen wonen. De opstand in Libië is daarom niet een opstand om meer democratie te krijgen zoals in de echte landen als Egypte, Iran, Tunesië (en Marokko waar geen opstand kwam) maar een ordinaire stammentwist vergelijkbaar met wat er in andere kunstmatige landen als Irak gebeurde.
In de andere kunstmatige landen (Friedman noemt Saoedi-Arabië, Verenigde Arabische Emiraten, Syrië, Jemen, Bahrein) kan een en ander ook uit de hand lopen, maar daar strijdt men niet ineerste instantie om democratie. De zittende clan in de kunstmmatige landen kan geen democratie toestaan, want dan verliezen ze alles en dat gebeurt dan ook niet tenzij voldoende westerse idioten zich ermee bemoeien.
De steun in de Verenigde Naties voor de no-flyzone inclusief onduidelijk ingrijpen was een wonder. Het is mij onduidelijk waarom China, Rusland en Brazilië niet tegen waren. Ze wisten echt wel wat er ging gebeuren: aanvallen vanuit de lucht met bombardementen met veel geweld. Nu zeggen ze dat ze het geweld te grootschalig vinden, maar dat wisten ze echt wel van te voren.
Ze dachten dat de opstandelingen gemakkelijk konden winnen en dat dit vergelijkbaar was met Egypte en dat je een situatie als in Rwanda moest vermijden (goed door Amerika uitgelegd als de grootste fout van Clinton dat hij niet ingreep volgens Clinotn zelf).
In de WSJ had net een invloedrijk opinieartikel gestaan (The Demise of Third Worldism Revolts in the Middle East and North Africa have torn this sorry ideology to shreds
http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703818204576206391411710346.html) dat we het denken over de Derde Wereld maar in de prullenbak moeten gooien. Wat een hoovaardij had het westen toch dat men in Arabië geen democratie zou willen hebben, omdat het tegen hun (moslim)cultuur in zou gaan. Ja natuurlijk willen ze daar en ook in andere landen zoals China democratie. Het Westen veroordeelde opkomende landen op basis van allerlei al dan niet vermeende Marxistische ideologieën. Daarop geloofde het westen ook in allerlei sprookjes zoals dat het slecht was dat opkomende landen grondstoffen exporteerden en een protectionistisch industrieel systeem op moesten zetten ter bescherming tegen marktwerking met boze westerse invloeden.
Dat nieuwe democratische denken gaat prima voor de normale landen als Egypte, maar veel moeilijker voor stammenlanden als Libië en Irak. Dat kan opgelost worden, maar niet binnen enkele weken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten