Langzaam begint de rage dat je je kinderen moet opvoeden als een tijgermoeder naar Nederland over te waaien. Het zal denk ik niet zo veel angst inboezemen als in Amerika, waar men bang begint te worden dat de superieure Aziatische opvoeding van de Amerikaanse middenklasse een armoedig zooitje gaat maken.
Ik heb al eerder over Chinese immigrantendochter Amy Chua, de tijgermoeder geblogd (http://beleggenopdegolven.blogspot.com/2011/01/chinese-moeders-zijn-superieur-zo-leert.html ), maar nu staat in Vrij Nederland eindelijk ook een verhaal (Zijn we te slap? (VN 26 maart 2011) door Wenneke Savenije die het boek Battle Hymn of the Tiger Mother in het Nederlands vertaalde (hier heet het boek: Strijdlied van de tijgermoeder). (De VN-illustraties zijn van Sieb Posthuma)
Zij werd geselecteerd als vertaalster omdat ze veel over muziek schrijft en Amy Chua haar kinderen drilt met minstens drie uur per dag piano of een ander instrument spelen. Dat fanatisme is nodig volgens Chua om te zorgen dat je na een tijdje echt goed bent geworden en dan ga je verder intensef oefenen van zelf erg leuk vinden. Zo bereik je de top.
Idem met sterretje voor de gewone leervakken op school, anders haal je geen tienen.
Dat wordt als standaard Chinees/ Aziatisch gezien, maar dat kan natuurlijk niet, zo veel tienen als er Chinezen zijn kunnen er natuurlijk niet uitgedeeld worden. Maar iedereen gelooft wel dat veel Chinezen vinden dat je zo je kinderen moet opvoeden.
Wij in het Westen willen kinderen niet zo zwaar onder druk zetten, ze moeten het leuk vinden en dan moeten ze zich extra inspannen. De Aziatische denkwijze is dat kinderen leren niet leuk vinden, pas na een tijdje vinden ze het interessant als ze er goed in zijn. Dus moet je ze eerst flink drillen, onder druk zetten om te presteren. Uit sommige studies blijkt dat Chinese ouders vergeleken met westerse ouders ongever tien keer zo veel tijd besteden aan het oefenen met hun kinderen, zo haalt Savenije aan.
Savenije was vooral ontdaan over hoe Chua haar tweede dochtertje, dat niet zo'n modelkind was als haar eerste dochtertje Sophia, behandelde: nadat het dochtertje flink dwars lag met de intelligentietest om toegelaten te worden tot de kleuterschool (hier heb ik ook over geblogd, wat mijn neefje toen overkwam (http://beleggenopdegolven.blogspot.com/2011/01/larry-summers-valt-tijgermoeder-aan.html)), was Chua zo verontwaardigd dat ze haar kind zonder jas in de vrieskou zette, in de hoop haar wil te breken. Moeder Chua begon na een tijdje spijt te krijgen, Lulu huilde niet meer en was angstig stil. Kom maar binnen zij Chua. Maar dochtertje Lulu was koppig (ja, van wie zou ze dat nu hebben?) en zei dat ze niet binnen wilde komen, ze vroor nog liever dood. En inderdaad, moeder begon een gevecht op leven en dood om Lulu viool te laten leren spelen.
Savenije haalt Gladwell aan (Uitblinkers) die stelt dat je tienduizend uur moet oefenen voor je ergens in uitblinkt, het maakt bijna niet uit waarin.
Niet verbazingwekkend riep Lulu over haar moeder ik haat viool, deze familie jou (ze is gestopt met de viool) en was Sophia heel blij met haar opvoeding (Why I love my strict Chinese Mom) en stelt ze dat de humor van haar moeder niet begrepen wordt.
Dat zonder jas in de vrieskou zetten klopt wel maar niet wat hier boven staat.
BeantwoordenVerwijderenDit staat in het boek:
"'Als je niet naar mama luistert, mag je niet binnen blijven,' zei ik streng. 'Ben je nu weer braaf? Of wil je soms naar buiten?
Lulu stapte naar buiten. Ze keek me uitdagend aan.
Langzaam kreeg een doffe angst me in zijn greep. Lulu had alleen een trui, een plooirokje en een maillot aan. Ze huilde niet meer. Ze was ineens angstaanjagend stil.
'Mooi zo - dus je gedraagt je voortaan,'zei ik haastig. 'Je mag weer naar binnen.'
Lulu schudde haar hoofd."
---
Lulu stapt dus zelf naar buiten en wil zelf niet naar binnen.