Granthams paradigm shift: de tijden van goedkope grondstoffen zijn voorbij, de stijging sinds 2003 zorgt voor een structureel stijgende reële trend

Na 100+ jaar van structurele daling van grondstoffenprijzen versus andere prijzen is in 8 jaar tijd heel die daling ongedaan gemaakt door de tomeloze opmars van vooral China.

Jeremy Grant van GMO wijdt zijn zoals bijna altijd zeer leerzame kwartaalverhaal
helemaal aan de stijging van de grondstoffenprijzen.
Het lijkt een beetje de wederopstanding van de Club van Rome: de eindeloze groei van de wereldeconomie met de bijbehorende extra vraag naar grondstoffen is onmogelijk volgens de huidige wiskundige modellen. (Hij geeft het voorbeeld dat 4,5% groei niet structureel mogelijk is met een denkbeeldige 1 kubieke meter bezittingen die sinds de Egyptische farao's, 3000 jaar dus,met 4,5% gestegen zou zijn. Je krijgt dan een massa die groter is dan het universum).

Daarin verschilt Grantham van mening met Brock, die zegt dat het wel degelijk mogelijk is om voldoende grondstoffen te produceren op lange termijn (via nieuwe mijnen, recycling, meer efficiëntie, maar dat dit op korte termijn niet kan vanwege “thugocracies” (landen waar je als investeerder door slechte bescherming eigendommen te onzeker bent of je voldoende van je investeringen terugziet) die de benodigde investeringen voor die extra productie voorlopig vrijwel onmogelijk maken).

Die laatste jaren van ongelooflijke groei in de twee volkrijkste landen in de wereld, China en India, die hun inkomen binnen tien jaar zien te verdubbelen (ter vergelijking: in 19de eeuw deed Engeland daar 100 jaar over, Duitsland 80, Japan deed er 20 jaar over en Zuid Korea 15) maken het volgens Grantham onmogelijk dat de grondstoffenproductie de vraag kan bijbenen.

De 110(+) jaar oude trend waarbij grondstoffenprijzen in reële termen structureel dalen, onderbroken door oorlogen en bijzondere problemen eindigde in 2003. Er is nu een nieuwe stijgende trend. Hij toont dat aan met de afwijking van de trend sinds 1890 gemeten in standaarddeviaties voor een reeks grondstoffen. Een flink aantal waarbij de metalen, olie en vooral ijzererts zitten veel verder van de trend af dan je met een Kondratieffgolf kunt verklaren (veel minder waarschijnlijk dan eens in de circa 40-65 jaar).