Oppenheimer van Goldman Sachs vindt dat de aandelencyclus in Europa ongeveer gaat zoals het gemiddelde van de cyclus. Hij laat eerst de wanhoopfase zien waarin de koersen naar beneden gaan (winsten dalen en koerswinstverhoudingen ook, waardoor je een dreun in de koersen krijgt).
Na het dieptepunt komt de hoop terug. De winsten stijgen niet, maar de koerswinstverhoudingen schieten omhoog omdat men minder zwarte tijden ziet. Dit is het deel van de cyclus waarin de aandelenkoersen meestal het meeste stijgen.
Nu zitten we al een tijd in de groeifase, maar we zullen nog een tijdje in die fase zitten, want die duurt gemiddeld 33 maanden. De koerswinstverhoudingen verschrompelen, maar de winsten stijgen goed. Per saldo komen de koersen niet veel van hun plaats. D.w.z. je kunt alleen aardige ritjes maken als je op de onderkant van de koersrange koopt. Het plaatje van oppenheimer suggereert dat de slechte tijden van deze fase gemiddled rond deze tijd voorbij waren.
Daarna komt de optimismefase waarin winsten en koerswinstverhoudingen weer stijgen. Dat leidt uiteindelijk tot het hoogtepunt van de aandelenkoersen in de cyclus. Dat is nog een tijdje weg. Het risico is nu dus asymmetrisch de goede kant op: weinig kans op daling en een kans dat je zo maar in de optimismefase komt (daar is eigenlijk groei van minstens 3,5% in de VS nodig voor meerdere kwartalen).
De huidige cyclus is in Europa iets beneden gemiddeld, omdat de winsten in Europa niet zo mooi stijgen vanwege de dure, zo veel mogelijk overgewaardeerde euro, waarop zowel de ECB, de FED en vooral de Peoples Bank of China aansturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten