De banengroei in de VS is nog slechter dan na het baanloze herstel na de recessies van 1990 en 2001. Het is wel redelijk snel ingezet.
In enkele sectoren is een enorm banenverlies geleden en geen enkel herstel geweest. Dat was zo in de financiële sector, maar nog veel duidelijker in de bouw. Daar zijn 2,5 miljoen banen in rook opgegaan, met de nodige uitstraling naar van de bouw afhankelijke sectoren zoals meubels, makelaars, hypotheekadviseurs etc.
Zonder daling van de werkloosheid is nog geen enkele president herkozen, dus het is niet zo vreemd dat Obama koste wat kost in wil zetten op banenegroei. Dat zal in de eerste plaats in de bouw moeten. Vandaar dat hij infrastructuurinvesteringen aan het promoten is. Dat is vrijwel zeker winnend: bij de huidige rente van nog geen 2% zijn infrastructuurinvesteringen heel rendabel en de bouw komt weer op gang met al die werklozen zonder diploma die niet veel anders kunnen dan bouwvakker spelen.
De republikeinen hebben niet meteen nee gezegd tegen meer infrastructuurinvesteringen. Meer asfalt spreekt republikeinen aan en de kiezer wil banenplannen. Maar de republikeinen willen geen extra overheidsuitgaven, zeker niet als dat leidt tot herverkiezing van een democraat. Veel liever saboteren ze daarom verhoging van het schuldenplafond. Binnen een maand moet dat weer gebeuren, eerder dan gedacht. De eerste $ 500 miljard na de verhoging van het schuldenplafond een tijdje terug zijn al weer verstookt en nu moet het congres opnieuw goedkeuring gaan geven (binnen 34 dagen) aan een nieuwe verhoging. Electoraal is het voor de republikeinen zonder meer winnend om dwars te gaan liggen. Obama wordt dan in de pan gehakt en werklozen gaan toch niet stemmen. Zonder ruime verhoging van het schuldenplafond geen banenplannen.
Dan komt er dus een republikeinse president en is het de beurt aan de democraten om dwars te gaan liggen (dat zal niet eenvoudig zijn, omdat dan de republikeinen de meerderheid in senaat en congres zullen hebben en de president). Kortom, het Amerikaanse stelsel kan beter ingeruild worden voor het Chinese, waar de economie niet wordt afgebroken om het partijbelang te dienen maar het omgekeerde. De Aziaten roepen steeds harder dat het de achterlijke democratische principes moet verwerpen en moet gaan voor goede Chinees Singaporese centraal geleide economiëen (net zoals men inde jaren 60/70 het communisme verheerlijkte, nu gebeurt dat weer Aziatische stijl).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten