Zalm wist in Buitenhof weer de schrik aan te jagen wat er gebeurt als het eurosysteem uit elkaar klapt: Erger dan de jaren dertig wordt het dan.
Totale verbrokkeling in Europa. De gulden komt terug die in een soort Zwitserland- effect weer een daalder waard wordt. De export slinkt dan niet te zuinig, die 3/4 die naar Europa gaat kunnen we op onze buik schrijven en die andere 1/4 ook.
Bij een wanordelijk faillissement klappen te veel banken, worden er bijna geen kredieten meer verstrekt. De burger betaalt hoe dan ook hiervoor (een van de weinige zekerheden), direct via veel nieuwe kapitaalsteun aan banken en indirect door de lagere groei.
[nog even aanvullend: de overheden kunnen niet meer stimuleren en al die extra werklozen niet meer van een deugdelijke uitkering voorzien; belastingen gaan omhoog, maar niet voor het bedrijfsleven (dat anders nog sneller naar Azië verhuist), de aow wordt een fooitje, vooral als de euro duikelt tegen de yuan en de dollar (in dit scenario een tamelijk veilige voorspelling voor niet harde kern Europa) en de pensioenfondsen korten dat het een lieve lust is. Daar de Europese lonen niet concurrerend zijn met Azië komen er plannen de lonen systematisch te verlagen tot ze wel concurrerend worden (een soort akkoord van Wassenaar, maar dan Pan-Europees). Chinese toeristen zorgen dan gelukkig nog wel voor wat extra inkomsten en iedereen leert Chinees als tweede taal in plaats van Engels. De olieprijs gaat echter onverdroten verder omhoog door de vraag van de Opkomende Landen en de afnemende olieproductie wat voor nog meer koopkrachtverlies zorgt. De ontwikkelingshulp en kunstsubsidies worden stop gezet. Iedereen tracht een volkstuintje te bemachtigen om zodoende zelf nog wat onbetaalbaar voedsel te kunnen verorberen. )
Zalm ziet een onafhankelijk instituut opkomen dat vooral zonder Franse poltici (die hebben het hoog in de bol, die denken alles beter te weten dan financiële experts en andere wijsneuzen) flinke sancties kunnen opleggen aan zondaars, inclusief Frankrijk (en Nederland).
Diplomatiek wist hij mee te gaan met zijn baas Jan Kees (er zijn nog geen eurobonds nodig nu de situatie nog niet kritiek op de kapitaalmarkt is, er is nog geen uitbreiding nodig van de garanties van de AAA landen richting richting de benodigde duizenden miljarden euro's, laat ze eerst maar eens een goed onafhankelijke instantie maken die de te royale overheidsbegrotingen kan torpederen) en tegen partijgenoot Bolkestein (Griekenland de euro uitgooien is nog niet zo'n goed idee, daarmee komt elke keer weer een nieuw land aan de beurt om overboord gezet te worden voor het europroject, zodat straks alleen Duitsland (en eventueel nog wat kernlanden)overblijft).
We hebben een ordelijke teloorgang nodig van Griekenland en eventueel ook andere zondaars. Via de plannen van Sarkozy met zijn plannen waardeloze Griekse leningen om te zetten in minder waardeloze, langer lopende leningen met onderpand is het bankwezen al een heel eind geholpen. Niet genoeg, zo klagen de banken, (net als de boeren zo vaak klaagden over de te lage subsidies van Europa, het slechte weer en de hoge prijzen van Mercedessen), alhoewel het eigenlijk erg stil is gebleven (de Public Sector Involvement is nog duidelijk te mooi om waar te zijn in hun ogen).
Als Griekenland niet ordelijk tot de bedelstaf wordt teruggebracht, dan ontstaat een Lehman moment (meer een Acropolis Now moment) waarbij de andere PIIGS inclusief Frankrijk het niet meer kunnen houden (België en Nederland nog net wel). Afschrijven op de staatsleningen van al die landen veroorzaakt vrijwel zeker het failliet van de meeste banken in Europa (al denkt Zalm dat hij voorlopg nog niet bij de overheid hoeft aan te kloppen voor extra geld en zo ja, dan treedt hij af).
Omdat het jaren dertigscenario heel plausiblel is als je de meeste banken laat klappen, zien zelfs de Franse politici dat je dit beter niet kunt doen en nu ze al zo ver zijn met hun Sarkzoy omwisselobligaties hoeft dat ook niet, hoe graag Wilders en de SP anders zouden willen. Als de nood aan de man komt (niet zeker, het kan nog steeds goed gaan met het pappen- en- nathouden- scenario, al nemen nog maar weinig mensen dat als basisscenario), dan wil men een ordelijke oplossing met veel geld bijdrukken van de ECB en oneindige garanties van een soort EFSF voor de leningen van Frankrijk, Italië en Spanje.
Mevrouw Lagarde denkt dat de Europese banken met een fooi van € 200 miljard gered zijn. Alain Brazil van Goldman Sachs denkt hier heel anders over. In een stukje van 54 bladzijden berekent hij dat de Europese banken $ 900 miljard te kort komen en hij adviseert tegen de banken te speculeren (niet de huisvisie van Goldman Sachs). De samenvatting van zijn verhaaltje is al een week het meest populaire artikel in de Wall Street Journal. Voorlopig lijkt me mevrouw Lagardere wel voldoende prudent.
De blaadjes verkleuren, de dagen worden record snel weer korter. Kortom het is weer tijd voor de huilscenario's.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten