Niet alles ging verkeerd afgelopen week. De Duitsers probeerden het leveragespook van Geithner om het EFSF als een bank via de EIB 5 tot 10 keer te gaan leveragen weer terug in de fles te krijgen, maar dat is gelukkig niet gelukt. Het is duidelijk dat als het fout gaat er natuurlijk naar veel meer leverage gegrepen gaat worden.
De rente verschillen van de PIIGS met Duitsland liepen terug, ook al werden de leverage verwachtingen teruggeschroefd.
Het is een soort onderhandelingsactie van Duitsland tegen de PIIGS en de banken die steun eisen zonder er iets van betekenis tegenover te zetten. PSI, Public Sector Involvement, moet groter worden van Nederland, Duitsland c.s.
Meteen begint de banklobby weer te werken. Men roept in de NRC in herinnering dat de grote koersval kwam na 21 juli toen de PSI werd afgedwongen (ook al was de plotselinge reductie van de groei in de VS op 26 juli een net zo erge reden voor de beursval op dat moment).
Het kleine beetje PSI, waarbij de banken zwaar gesubsidieerd worden, is al te veel om te dragen voor de banken. Wat een onzin. Het op grote schaal kopen van slechte leningen moet niet al te veel gesubsidieerd worden door de belastingbetaler. Als een bank te veel slechte leningen koopt moet deze gesaneerd worden via nationalisering of gedwongen fusies met sterkere banken of extra kapitaalinjecties door de beleggers.
"Laten we de schuldopbouw van Griekenland als Europa toch maar betalen om de banken overeind te houden, want anders is er een dominoeffect à la Lehman.
Sinds Lehman weten we dat het goedkoper is geen faillissementen te laten optreden die grote delen van de kapitaalmarkt besmet". Te laat ingrijpen kost steeds meer geld, wat eerst $50 miljard kostte om Lehman te repareren werd een verlies van $ 3000 miljard. In de NRC fulmineert men daarom tegen de bestrijders van moral hazard, men ziet liever een bankbelasting te betalen door uitsluitend de gezonde banken.
Men geeft onmiddellijk aan wat er gebeurt als je te hoge afkoopprijzen bedingt: de hedgefunds springen aan boord: 1/3 van deelnemers aan PSI hebben na 21 juli hun obligaties gekocht (het is toch van den gekke dat deze kopers mogen profiteren van de te hoge afkoopprijzen; die gunst moet toch beperkt blijven tot armlastige banken die op 21 juli hun Griekse leningen nog niet verkocht hadden).
Daarmee laten we ons chanteren in plaats van een duurzame oplossing te zoeken.
Komt er een Lehman moment als Griekenland uit elkaar spat? Dat is onzeker en de kans hierop lijkt me niet erg groot mits de poltiek krachtig ingrijpt. Enkele omstandigheden zijn nu veel beter: de centrale banken geven al de benodigde oneindige liquiditeit aan de banken en het gedonder met collateral met veel gedwongen verkopen lijkt ook beter in orde te zijn (de repomarkt werkt nog).
De staatsschuld van de PIIGS is kleiner dan de totale hypotheekschuld van de VS in 2008.
We hebben ondertussen gezien wat werkt bij een Lehman situatie: TARP (herkapitalisering van banken) en QE (er komt via leverage met de ECB door EFSF en via het IMF een berg geld op speculanten af die onmiddellijk de andere kant in gaan speculeren).
Alleen de condities tegen welke rente men extra mag lenen bij het EFSF hoeven nog uitonderhandeld te worden (inclusief een budgettsaar die aanvullende bezuinigingen bij de PIIGS moet kunnen afdwingen).
Men moet er toch uit kunnen komen. Het alternatieve scenario is duidelijk en niet aanlokkelijk, maar men blijft onderhandelen op het scherpst van de snede en dat kost tijd die er even niet meer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten