De markt verwacht heel wat van Monti, maar weet eigenlijk best dat men wonderen van hem verwacht. Monti moet Italië weer concurrerend maken en dat is een hopeloze opgave. De gevestigde machten zijn te veel gebaat bij de status quo. Baby pensionado's, bescherming van beroepen, niet al te strict belasting betalen, dat hoort allemaal bij de Italiaanse cultuur, zo vindt en.
Toch kan het niet langer zo. De productiviteit is de afgelopen tien jaar helemaal niet gestegen en zo verlies je heel veel concurrentiekracht tenzij je het Ierse pad van stevige loonsverlaging opgaat, iets dat niet kan in een land dat zo;n machtige vakbond heeft. De overheid blijft enorm groot, de bijna duizend parlementariërs kunnen maar niet besluiten om hun aantallen en salarisen enigszins te matigen.
Maar zelfs een pessimist als Ambrose Evans-Pritchard ziet lichtpuntjes. Monti heeft als eurocommissaris zeer machte lobbies een toontje lager doen zingen. Hij gaf tot boosheid van Amerika Microsoft een boete van € 500 miljoen, hij blokkeerde de fusie tussen GE en Honeywell, hij maakte Duitsland boos over de noodzaak om de subsidie aan de Landesbanken terug te brengen en hielp de Franse elektriciteitsmonopolies om zeep (http://www.telegraph.co.uk/finance/financialcrisis/8887513/Mario-Monti-needs-a-miracle.html).
De Italiaanse overheid is schatrijk met bezittingen van € 1800 miljard die bijna even groot zijn als de staatsschuld van € 1900 miljard. Bijna de helft zit in tamelijk eenvoudig te verkopen staatsdeelnemingen zoals ENI, ENEl, Finamechanica, hun PTT. Hij ziet dat Monti snel voor € 45 miljard gaat verkopen.
De Italiaanse particulier heeft een vermogen van € 8600 miljard, per hoofd veel meer dan de Amerikaan of Duitser en dat is vele malen meer dan de staatsschuld van € 1900 miljard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten