Diverse sentimentsindicators staan op overbought, maar lang niet allemaal. Een van de belangrijkste is de risk appetite index van Jonathan Wilmot van Credit Suisse (zie plaatje via http://www.businessinsider.com/a-beautiful-chart-showing-3-decades-worth-of-panic-and-euphoria-2012-2#ixzz1lmPiHI7j). Al sinds jaar en dag geeft dat een redelijk beeld over hoe diep de beleggers in de put zitten of hoe erg ze in een euforiestemming zitten als ware er een heuse camping rally gaande was. Op het ogenblik geeft dat aan dat het beleggingssentiment gemeten via de risk appetite nog heel wat kan verbeteren.
Sinds gisteren Roubini te kennen gaf dat hij optimistisch is voor aandelen in de komende maanden (maar daarna is het natuurlijk weer doom and gloom) is bij heel wat contrair denkende beleggers de schrik om het hart geslagen: als Roubini al optimistisch is, wie moet er dan nog optimistisch worden, ofwel welke pessimist moet er nog bekeerd worden zodat er nieuwe kopers in de markt komen? Antwoord: niemand, dus je moet verkopen.
Dat doet me denken aan januari 1984. De belangrijkste goeroe in die tijd in Nederland was Jacques Post van toen de ABN. Hij had erg knap voorspeld dat de rente de pan uit zou rijzen bij de eerste en tweede oliecrisis. Aandelen waren uit de tijd, in de sociale heilstaat van Den Uijl c.s. pasten geen aandelen. Hij was een superbear en eindelijk, na een enorme hausse sinds augustus 1982 werd hij eindelijk optimistisch januari 1984. Op dat moment had ik net voor de eerste keer in mijn leven call opties gekocht. Ik zat op een prachtige winst en liet me ompraten door Post: hij had immers goede argumenten dat de beurzen verder zouden stijgen. Natuurlijk ging de beurs toen omlaag, de AEX viel zo'n 15% (fase DE in de vierjaarscyclus). Uiteindelijk liepen mijn calls waardeloos af. Ik was een beleggingsles rijker, maar ik had als ik mijn paar calletjes op tijd had verzilverd ook een paar maandsalarissen rijker kunnen zijn geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten