Pragmatic Capitalism
http://pragcap.com/thoughts-on-the-michael-woodford-paper gaat in op het artikel van Woodford gepresenteerd op Jackson Hole en totaal de hemel ingeprezen als het belangrijkste artikel over monetaire theorie van de laatste jaren.
Business Insider had hier een goede samenvatting van het artikel
Woodford wordt gezien als de neutrale expert die als een Reinhart Rogoff via uitgebreid onderzoek het vonnis velt over de effectiviteit van monetair beleid door centrale banken.
Hij pleit voor een combinatie van goede communicatie van centrale banken die de beleggers vertrouwen geeft over wat het beleid zal zijn in combinatie met een beetje quantitative easing. Een en ander komt neer op hetb targeten van de groei van het nominale BNP: zo lang door de financiële crisis met al die deleveraging de groei onder het potentiële pad blijft, moet de centrale banken van de daken schreeuwen dat de rente absurd laag moet blijven.
Hij is eigenlijk best kritisch op quantitative easing en na lezing van het artikel dacht ik, dit is als de hausse op de Amerikaanse huizenmarkt: het gaat fout, maar nu nog niet. Quantitative easing mag nu omdat Bernanke onderozekne heeft van de FED dat het miljoenen banen heeft opgeleverd, omdat zonder QE de wereld er erg slecht aan toe zou zijn (en door QE slechts slecht). Woodford laat doorschemeren dat hij straks wat minder welgevallige artikelen over QE gaat schrijven. Dan laat hij als de nieuwe Roubini zien dat hij altijd al gezegd had dat het eenmaal fout af moest lopen.
Pragmatic Capitalism ging het verhaal van goede communicatie van centrale bankenom zo de rente te manipuleren via de dreiging van QE vergelijken met de taktiek van Chuck Norris versus Bruce Lee. Chuck Norris kreeg al resultaat door te dreigen met het billenkoek geven. Bruce Lee deed het inderdaad. Pragmatic Capitalism stelt dat Bruce Lee kansrijker is dan Chuck Norris.
Onze hoop is op Chuck Norris. Het gaat dan als het plaatje van Obtruse Goose:
http://abstrusegoose.com/39
Geen opmerkingen:
Een reactie posten