St Raphael

Na Nîmes eindelijk naar de kust. In mijn jeugd was ik ook reeds in St Raphael/Fréjus (ja, de Romeinen waren toen al weg, de overstroming ook). We zaten in die vakantie in Juan les Pins en we bezochten de overburen die in St Raphael zaten. We kwamen daar via een slingerweg langs mooie dorpjes/ stranden. Ik werd van al die bochten wagenziek. Maar wat me echt bijbleef was al de onderzeese natuur. Al snorkelend was er heel wat te zien. Het stikte van de zeeegels en ja hoor, ik stapte midden op zo'n beestje. De stekels braken af en de buurvrouw was een uur bezig om al de stekels uit mijn voet te halen. Ik had in mijn emmertje een zeeegel meegenomen naar ons appartement. Daar spoelde ik met zoetwater uit de kraan de zeeegel schoon. Daar kon hij niet tegen, er kwam een berg bloed uit. Ik schrok, maar dacht: dat is net goed.

Deze keer was ik op een stuk strand zonder zeeegels. De boulevard was een heel stuk drukker en enorm uitgebreid richting Fréjus.