De ramp voor Rio Tinto in Mozambique

De Australische kranten en tv reppen niet over Europa of de VS/ Afrika, tenzij er echt iets ergs gebeurt zoals het opstappen van de paus of 19 toeristen die uit een ballon kukelen.
Ze hebben het alleen over Australie en de rampen aldaar.

De financi"ele ramp van Rio Tinto in Mozambique werd vorige week uitgebreid beschreven in The Australian Financial Review: Sold Down the River).
Rio Tinto is onverwachts tegen een afboeking van $3 miljard aangelopen en dat zit de Australiers natuurlijk behoorlijk dwars. Wat een sukkels, natuurlijk moest er bloed vloeien aan de top.
Rio Tinto dacht machtig genoeg te zijn om een en ander te kunnen regelen in Mozambique en bovendien was hun voorstel winstgevender dan dat van de concurrentie.
Maar een en ander pakte heel anders uit dan gedacht. De elektriciteitscentrale die nodig was, was al vergeven aan de Chinezen en uit politieke overwegingen was dat beter dan het voorstel van Rio Tinto.
Het belangrijkste was hoe je de gewonnen kolen etc naar de kust zou kunnen vervoeren. Rio Tinto had hiervoor een goedkoop plan: gewoon over de Zambezi na die bevaarbaar te hebben gemaakt. Een blik op de kaart van Mozambique en waar de mijnen zijn, maakte dat een zeer overtuigend voorstel, maar uiteindelijk mocht het niet.
Tot overmaat van ramp was de kolenreserve die men gekocht had van inferieure kwaliteit (niet geschikt voor cokes, ijzer en staal). Dat was misschien nog wel het minste van de fouten die Rio Tinto maakte (maar ook onvergeeflijk).
De grootste fout was dat ze dachten dat de politiek zou buigen voor Rio Tinto. Zo ging het vroeger kennelijk altijd.
Mozambique was echter betere maatjes met het Braziliaanse Vale (een stelletje onbelangrojke prutsers kennelijk in de ogen van Rio Tinto). Dat verderfelijke Vale had al een mijnconcessie en zij beloofden een en ander per spoor dwars door ook Malawi te gaan vervoeren. Dat is om en schepen zijn goedkoper, maar zo was een en ander tot tevredenheid van Mozambique en Malawi geregeld.
Bij Vale spreekt men Portugees, net als in Mozambique. De oude band met Portugal was een belangrijke bindende factor en Brazili"e moet tot vriend gehoduen worden, bijna net zo erg als China.

Dat transport over de Zambezi mocht niet van Malawi (dan ook geen spoorweg), want het water van de Zambezi inclusief zijstromen was te hard nodig. Milieutechnisch zouden de plannen van Rio Tinto een drama zijn. En zowaar, deze keer won het milieu het: de regering van Mozambique koos voor het plan van China en Brazilie, niet voor de oude koloniale machten Engeland en Australie. Rio Tinot zag in dat ze enorme fouten hadden gemaakt, ze zijn politiek machteloos ten opzichte van Brazilie en vooral China.