Schaatsplezier leidt tot Hollandgekte in Sotsji

Het gaat niet goed met een van mijn tien verrassingen voor 2014, de elfstedentocht. Zoals met wel meer van die verrassingen ben ik misschien een jaar te vroeg (zoals verzachten van de eenkindpolitiek van China). Idem voor de val van het regiem in Noord Korea, al heeft het rapport van de VN met de gruwelijke naziachtige praktijken van uitroeiing van hele volksdelen het wel een wenselijke zaak gemaakt. Zelfs de Chinezen vinden het nu te gortig worden.  Als ze een alternatief zien voor het huidige regiem zal China er meteen een eind aan maken.
Ik had natuurlijk niet moeten voorspellen dat er een elfstedentocht kwam, maar dat we meer dan 20 medailles in Sotsji zouden winnen.

Het meest populaire artikel in Wall Street Journal in Europa was gisteren: “Dear Dutch: Please Forgive Me. An Open Letter from a Sportswriter Who's Very Sorry for Trivializing Your Work in Sochi” van Matthew Futterman. Hij had eerst een badinerend stukje geschreven over de schaatsprestaties van de Nederlanders, die de vermetele moed hadden meer medailles te halen dan de Amerikanen op dat moment en zo heeft God het niet bedoeld met de door hem volgens Amerikanen meest begunstigde natie in de wereld in de afgelopen eeuw (op dat moment, 10 februari haalde Nederland zijn 30^ste gouden schaatsmedaille sinds er winterspelen zijn en passeerde daarmee Amerika, maar dat wist Futterman niet). Het was allemaal maar saai voor de mensen die geen oranje ondergoed dragen en opportunistisch van Nederland. Kunnen ze wel, daar niemand anders enige moeite doet zich te bekwamen in het hard schaatsen.

Nu kwam hij op zijn schreden terug na het hebben ontvangen van grote hoeveelheden hate mail vanuit ons kikkerlandje. Specialisatie is juist prachtig, daar word je groot mee, dat past prima in de Amerikaanse cultuur (en dan is het natuurlijk goed, zo horen we te leren in de wereld). Hij was een fan van Nederland, van Amstel Light en vooral van onze koning die zo gewoon is (hij is dus nog prins Pils in de nodige Amerikaanse ogen) en Ruud Gullit was in zijn jeugd zijn favoriete voetballer, hij ziet totaalvoetbal als de apotheose van voetbal, hij houdt van de Amsterdamse grachten, de ijspretschilderijen van Breughel, friet met mayonaise, hij fietst naar zijn werk met een oranje jack. 

Je moet misschien niet te veel lezen uit die stukjes. Vandaag werden de Finse atleten vergeleken met gremlins.