Het was een zeer uitgebreid artikel in de Financial Times waarbij in Telegraafstijl verslag gedaan werd van het dieptepunt van de eurocrisis. Het is het scenario van de thriller hoe Europa toch niet in het ravijn stortte.
Het ragfijne spel van Sarkozy die Obama voor zijn karretje wist te spannen, maar teruggefloten werd door Angela Merkel.
Eigenlijk niet door Merkel, maar door de baas van de Bundesbank Weidmann. Die zei dat de snode plannetjes om Griekenland uit te kopen met inzet van IMF gelden van Europa (Special drawing rights die toegekend zouden worden om Griekenland te helpen).
Sarkozy, Geithner en Obama zeiden tegen Merkel dat ze niet zo'n tegenstribbelend meisje moets zijn, maar gewoon met fantasiegeld de schulden van Griekenland evenmoest afbetalen. Huilend zei ze dat dit niet mocht van Weidmann. Dat was politieke zelfmoord voor Angela en daar had ze niet zo'n zin in.
Weg was de moral hazard oplossing. Griekenland mocht 200 miljard euro staatsschuld wegboeken, maar rupsje nooit genoeg Papandreou wilde nog in een referendum voorleggen of de Griekse kiezer het wel eens was met dit genereuze gebaar of dat die krenten van de eurozone nog niet wat extra op moesten hoesten. Sarkozy ontplofte. Dat was de politieke zelfmoord van Papandreou die nu van een onverdiend pensioen mag genieten.
Ja, de enorme spanning van die tijd begint al weg te ebben in het geheugen. Het is immers goed afgelopen (tot op heden).
De tranen van Angela maakten pas jaren later, nu dus, het nieuws.
was opa Pietje er maar geweest om Angela te troosten
BeantwoordenVerwijderenOpa Pietje: in het eerste deel van het sprookje "wat er gebeurde zonder QE" was ik erbij toen Angela getroost moest worden, maar zelfs in het sprookje was ik niet van belang voor haar
BeantwoordenVerwijderenje zou kunnen aanvullen:
En dan de eurozone. We zagen het fout lopen. Ik had het altijd al gezegd, zeiden de beren. Op de g20 was Angela Merkel al in tranen uitgebarsten dat ze niet oneindig Griekenland kon helpen. Draghi had in 2012 gezegd dat hij de euro in de lucht zou houden whatever it takes. Toen de markten dat testten, kregen ze nul op rekest. De euro spatte toen uiteraard uit elkaar.
Je kon toch echt niet meer begrijpen dat prijzen ook konden stijgen. Kijk naar de historie. Je hebt ongeveer even lange periodes met inflatie als deflatie gehad. Na de enorm lange inflatieperiode van de 20ste eeuw was het daarom logisch dat er nu een lange periode van deflatie is. In Japan hadden ze na 1990 al een voorproefje gehad van deflatie, maar dat was toch andere koek dan wat je nu ziet.