De Obamadoctrine volgens Friedman in de New York Times

http://www.nytimes.com/2014/08/09/opinion/president-obama-thomas-l-friedman-iraq-and-world-affairs.html

In de New York Times staat het interview van een uur van Thomas Friedman met Obama:

Obama on the World

President Obama Talks to Thomas L. Friedman About Iraq, Putin and Israel

Daarin ontvouwt hij de nieuwe Obamadoctrine voor het buitenlandse beleid, hij bezegelt daarmee eigenlijk het einde van de Washington consensus, de Pax Americana.

Obama formuleert heel helder hoe hij vindt dat een en ander moet gaan. Er zijn te veel machtspolitici die helemaal 100% hun zin willen krijgen en geen water bij de wijn willen doen om de pijn te verzachten voor degenen die hen niet steunen. Dat geldt zowel voor het buitenland als Amerika zelf, hintend op vooral de Tea Party en de onverzoenlijke houding van het congres om Obama ook maar welk succesje dan ook te gunnen. De sjiieten wilden te veel, deden te weinig voor de soennieten en de Koerden en zitten nu met de brokken. Alleen Tunesië pakte de Arabische lente goed aan via verzoening.

Letterlijk:

“Our politics are dysfunctional,” said the president, and we should heed the terrible divisions in the Middle East as a “warning to us: societies don’t work if political factions take maximalist positions. And the more diverse the country is, the less it can afford to take maximalist positions.”

“Increasingly politicians are rewarded for taking the most extreme maximalist positions,” he said, “and sooner or later, that catches up with you.”

 Amerika moet nog maar heel beperkt ingrijpen bij conflicten, zo lang er na het oplossen van het militaire conflict niet een stabiele politieke situatie is ontstaan.[volgens de speltheorie sta je dan ineens een stuk zwakker tegenover de machtspolitici die geloofwaardig dreigen dat ze er alles aan zullen doen om hun doel te bereiken, wat de tol ook is voor de eigen bevolking. Amerika heeft verreweg het sterkste leger, maar niet langer de motivatie om overal en altijd te winnen tegen elke prijs. Obama weet drommels goed dat als je op meerdere fronten oorlog gaat voeren, dat het dan gedaan is met de welvaart van Amerika. De huidige economie kan dit niet dragen. Het broze evenwicht van minder overheidsuitgaven met de republikeinen en meer (Obama)care is alleen mogelijk via snoeien in de defensie-uitgaven].

 Die stabiele politieke situatie zit er niet in bij de meeste conflicten. Hij heeft spijt over Libië waar na het elimineren van Khadafi de overwinaars niet met genoeg kracht bleven tot de situatie kon stabiliseren.

Obama ziet daarom geen oplossing voor Irak/Syrië, het bewapenen van seculiere rebellen is een hopeloze strategie.

Hij maakt zich niet zo veel zorgen over Israël dat militair overmachtig is. De machthebbers van Palestina zijn te zwak om te onderhandelen en er kan geen oplossing komen. Netanyahu staat zo sterk dat hij geen concessies hoeft te doen die hem electoraal duur komen te staan over bijvoorbeeld nederzettingen in Palestina. Een oplossing van het Palestijnse probleem is in de verste verten niet mogelijk.

Obama zei eigenlijk maar heel weinig over Rusland/Oekraïne. Poetin kan elk moment ingrijpen volgens Obama (!) en Amerika doet dan militair uiteraard niets. Obama weet dat het te gevaarlijk is iets over Rusland te zeggen en wil vooral geen loze dreigementen doen. Hij is dus liever zo stil mogelijk, afgezien van de nodige moreel hoogstaande nietszeggende verhalen. [PV: Merkel houdt zich daarom ook zo stil mogelijk].  

Obama wil niet langer politieagent voor de wereld spelen en de problemen oplossen voor politici als Maliki in Irak via het uitgebreid helpen met de luchtmacht.

 

Het interview met Obama was het best gelezen artikel van de laatste dagen van de New York Times en ontlokte op moment van schrijven zo’n duizend commentaren. Veel instemming met de moreel hoogwaardige standpunten van Obama [terecht vind ik], enige teleurstelling over wat Amerika nu nog kan bereiken (‘het zijn onze oorlogen’ verzuchtten sommigen, die nog niet aankunnen dat de Pax Americana voorbij is), de roep om dictators in het Midden Oosten want dan gaat alles weer beter zie Egypte, de vergelijking met de Eerste Wereldoorlog, die Obama zelf opriep (‘But I do believe that what we’re seeing in the Middle East and parts of North Africa is an order that dates back to World War I starting to buckle’).

Verder stelt iemand: “Is the world a safer place than six years ago? Definitely no”.  Kortom, Obama is een doetje volgens de doorsneedictator, naar wiens preek je eerbiedig moet luisteren, maar je geen strobreed in de weg legt als je het slim en kordaat aanpakt.