Eurozone holt ineens richting deflatie; Vernet (Goldman Sachs)

bron: Inflation persistence: a double-edged sword

De Club van Pessimisten heeft er weer een paar leden bij. Albert Edwards blijft natuurlijk niet te kloppen, maar Pierre Vernet zorgt voor concurrentie.

Wat heeft hij gedaan om mij en ongetwijfeld de ECB de stuipen op het lijf te jagen? Hij heeft een soort nieuwe inflatiemaatstaf ontwikkeld voor het structurele deel van de consumptieprijsindex die men bij Goldman Sachs beter vindt dan de kerninflatie. Inflatie verandert niet zo maar, die hangt erg af van wat hij in het verleden is. Alleen de wilde ontwikkelingen van de energie- en voedselprijzen onttrekken zich hieraan. Maar er zijn onderdelen van de CPI die veel meer samenhangen met wat het in de vorige periode was dan andere. Bepaalde delen van de kerninflatie laten een veel hardnekkiger, persistent patroon van stijging en daling zien. Als dat deel van de inflatie hard naar boven of naar beneden tendeert, dan ontstaat er al snel een inflatieprobleem.
Dat is op het ogenblik aan het gebeuren. Een flink deel van de inflatie, zelfs een steeds groter deel, is harder naar beneden aan het tenderen. En dat is nogal plotseling gebeurd, in een paar maanden tijds. Het is Draghi beslist niet ontgaan, vooral ook omdat het met name gaat over de Italiaanse inflatie.

Als je Vernets verhaal over persistance of inflation leest, dan raak je er bijna van overtuigd dat deflatie onontkoombaar is in de Eurozone. Ineens is het inflatieplaatje enorm verslechterd. Als de euro niet snel een enorme dreun krijgt, is deflatie de logische uitkomst van tegenvallende macro in Duitsland en enorm peristent dalende prijzen van een steeds groter deel van de Eurozone CPI. Italië lijkt de interne devaluatie gestart te zijn en de prijzen moeten dan zo’n 15 tot 40% dalen om weer echt concurrerend te zijn.