overpeinzingen: olieprijs, staartrisico's, millennials en schuld is vies

Wat was deze week de analyse van blog 'A dash of insight'?
De val van de olieprijzen beheerste het nieuws. De omvang van de val is verbazingwekkend, omdat het niet door echt nieuw nieuws kwam:  niemand had voorspeld dat de OPEC de productie echt zou gaan verlagen (al helemaal niet na het twee dagen ervoor uitgebreid bekend worden van het standpunt van Saoedi-Arabië de productie echt niet te gaan verlagen). Alles wat met olie produceren te maken had kreeg flinke klappen, ook de drillers, de raffinaderijen en de majors die nu goedkoper velden kunnen kopen.

Er is veel eindejaars denken. Angst voor ‘complacency’, het klakkeloos volgen van de trend omhoog zonder de gevaren te zien. De beren produceren overigens genoeg nieuwe angsten, zodat de 'wall of worry' niet afgebroken wordt. Dat kreeg een impuls bij het bereiken van de all time high van de S&P in reële termen (eindelijk is de top van 2000 doorbroken; Europese beurzen als de AEX zitten hier nog mijlenver van verwijderd; geheel daartegenin: De lange rentes zetten een all time low in de Eurozone. Men weet het nu zeker: de 10-jaars rente in Spanje en Italië gaat onder de 1% zakken). En de olieprijs onder $60, wat men veronderstelt de nieuwe pijngrens is van Saoedi-Arabië.

 Het economische nieuws was niet zo best de afgelopen week, met als uitzondering de onverwachtse opwaartse bijstelling van de groei in de VS over het derde kwartaal (investeringsgroei veel sterker, consumptie sterker en de reeds gecommuniceerde schade van de netto export viel mee). Initial claims voor werkloosheid vlogen 21.000 omhoog en de neerwaartse trend werd doorbroken. Niet zo erg bij nadere analyse. Niet al te beste cijfers over de huizenmarkt, vooral pending home sales vielen tegen. Personal income, personal expenditures, dat steeg nauwelijks in oktober en dat was toch wel een teleurstelling. De lagere olieprijzen zijn niet op een of andere raadselachtige manier voor een groei-explosie aan het zorgen. Het consumentenvertrouwen is lager (maar dat geldt alleen voor de hoge inkomens, de lage inkomens profiteren relatief meer van de lage olieprijzen blogde ik gisteren al).

Oldprof vermaakte zich met het lijstje van de tien slechtste ETF-en in 2014 http://www.valuewalk.com/2014/11/ten-worst-etfs-money-can-buy-chart/?utm_source=mailchimp&utm_medium=email&utm_campaign=EMAIL_DAILY&utm_content=quick_link

Dan zie je de grootste staartrisico’s. Aardgas staat er maar liefst drie keer in, zowel wie extreem long als short zat verloor het grootste deel van zijn geld. Dat was ook het geval bij de goudmijnaandelen. Aardgas en goudmijnen hebben kennelijk enorme risico’s. Russische aandelen in dollars met leverage was uiteraard ook een top loser. En voortdurend inspelen op hogere volatiliteit stond (zoals de laatste vijf jaar gebruikelijk) ook in de top tien. Volatiliteit daalt bij extreem ruim monetair beleid. Er zijn geen Amerikaanse ETF-en die inspelen op drie maal kort de 30-jaars rente in Duitsland, want dat had ook in de top tien gestaan. Fight the FED en ECB, dat leidt tot staartrisico’s. Het kan natuurlijk niet altijd slecht zijn.

       The Big Picture verwees naar verhaal Noah Smith: de beste belegging voor millennials in de VS: los je studieschuld af. Hierop zit een rente van minstens 4,66% en vaak zelfs meer dan 7%. Het valt niet mee een hoger rendement te behalen, vooral niet risicoloos. Het devies “Schuld is vies” begint in de botjes van de tijdgeest te zitten.

Daarna had je de post bij the big picture: Mortgage Lenders Set to Relax Standards die ook de schuld is vies- hypothese onderbouwt

bron: WSJ. Je ziet dat al jaren het tegenovergestelde gebeurt: alleen de mensen met de allerbeste kredietscores krijgen een hypotheek. Zelfs Bernanke kan niet herfinancieren tegen een lagere rente vanwege veronderstelde matige kredietwaardigheid.

Die tijdgeest met schuld is vies, aandelen zijn te gevaarlijk en een eigen huis is een kruis. Dat is volgens pessimist Mish http://globaleconomicanalysis.blogspot.nl/2014/11/fed-mystified-why-millennials-stay-at.html de reden waarom het aantal gezinnen zo veel minder groeit dan je demografisch zou verwachten. Ik denk dat hij gelijk heeft, maar deels ook om andere redenen: jongeren (niet de 1% top) hebben het moeilijker dan vroeger op de banenmarkt, krijgen slechtere arbeidscontracten. Dat betekent in de VS dat zelfs huren te duur is en dan blijf je maar liever bij pa en ma wonen.