De afgelopen week toonde veel van de tijdgeest en dat
viel niet mee. Ik zag drie tekenen.
Er zijn zowel tekenen dat de tijdgeest meedogenlozer
wordt als dat deze eindelijk zachter wordt.
Meedogenlozer door
de fundamentalisten en het ontstaan van meer losers bij de millennials en een
voorbeeld van zachter door de opkomst van knuffelen.
Dat laatste was een van de populairste artikelen in de Wall Street Journal. Knuffelen in de WSJ voor $80 per uur, met kleren aan,
want Amerika blijft preuts
http://www.wsj.com/articles/professional-cuddlers-embrace-more-clients
Deze week werd gekaapt door het moslimfundamentalisme. De
nieuwe, onvoorstelbaar gruwelijke aanslag op Charlie Hebdo, krom gerechtvaardigd
als terugslaan op het beledigen van de profeet. Ze winnen, want cartoonisten en
columnisten kijken nog wel drie keer uit iets negatiefs over de profeet te
zeggen (nodeloos beledigen is ook niet zo nobel).
Je hoort van moslimzijde dat de gewelddadigheden van
Parijs kinderspel zijn bij wat gebeurt in het Islamitische Kalifaat (binnenkort
ook heersend over het grootste deel van Libië) en Boko Haram (met afgelopen week
het uitmoorden van een stad in Nigeria).
Gelukkig ook veel verstandige geluiden zoals van
Aboutaleb en de grote meerderheid van de moslims.
De omslag van de afgelopen week van Charlie hebdo ging over
het boek van Houellebecq Soumission. Daarin voorspelt hij de opkomst van het
Islamitisch Kalifaat in Frankrijk door het winnen van de kandidaat van de Moslim Broederschap uit
weerzin tegen de andere kandidaat, Marine Le Pen.
In het interview over zijn boek dat afgelopen zaterdag in
de NRC werd overgenomen (nu is Houellebecq te veel van slag en extra bewaakt,
niet van zins nieuwe interviews te geven). 2022 is te vroeg, geeft hij toe (en
met slechts 8% moslims in Frankrijk ook weinig waarschijnlijk daarna).
We gaan van de atheïstische geest van verlichting terug
naar een meer religieuze en islamitische wereld, zo ziet hij.
De normen en waarden van de religies die al dan niet met
hun tijd meegaan rukken op. Houellebecq is een voorbeeld van een afvallige van
het atheïsme. De terugkeer naar religiositeit zie je op veel plaatsen: In
geheel Noord en Zuid Amerika, Afrika, Rusland. De grote godsdiensten krijgen
steeds meer aanhangers. Houellebecq: ik geloof niet dat een maatschappij
standhoudt zonder religie.
En dat sluit dan weer curieus aan bij een andere reportage van de NRC over de millennials (de mensen geboren tussen 1980-1995):NRC: generatie Y, de generatie die niet klaagt
Enige treffende opmerkingen, citaten:
Zonder solidariteit verliest generatie Y (Hugo Nutbey)
Falen is alleen jezelf aan te rekenen (individuen staan
sterk). Succes is een keuze.
‘je moet je hart volgen’ en ‘groot dromen’
Millennials: ze hebben losse arbeidscontracten, lage lonen,
werkervaringsplaatsen zonder loon, werkloosheid: toch klagen ze niet,
demonstreren ze niet en denken velen dat ze wel slagen (onze ontevredenheid is
beperkt tot ontevreden gemurmel). Klagen is voor losers.
Wat heb ik te zoeken bij vakbonden? Dat is voor losers
die vergaderen in troosteloze zaaltjes met krentenbollen en daar hun verongelijkte ellende te uiten
€ 20 per maand werd als veel gezien, maar men wilde wel
lid worden als het rendabel was
Millennials tonen weinig maatschappelijke
betrokkenheid, denken het zelf wel te
kunnen redden
Nu de toekomst er minder rooskleurig uitziet, begint men
te twijfelen
Zij sturen Rutger Castricum op bijstandtrekkers af met de
mededeling dat ze de maatschappij kapot maken, wij hebben geen zuilen zoals de
grootouders, zijn geen provo’s als de ouders.
De woede richt zich op mensen die hun persoonlijke
verantwoordelijkheid verzaken zoals bankiers
Hugo trekt de vergelijking van de familiezaak door die
door de zonen wordt groot gemaakt en failliet gaat onder de kleinzonen met de
verzorgingsstaat. De kleinzonen zitten nu het faillissement af te wachten.
Grootouders begonnen ermee, ouders bouwden het uit met sociale vangnetten,
studiefinanciering en subsidies voor alles. De kleinzoon ziet net als bij het
familiebedrijf dat het product ondermaats is en het personeel ontevreden. Faillissement
is onafwendbaar.
De millennial
begint langzaam te zien dat hij de loser is met slechte arbeidscontracten,
stijgende zorgpremies, slechte uitkeringen.
Het is het verhaal van Piketty, van de ongelijkheid tussen generaties, dat een steeds groter probleem wordt.
En wat betekent deze uitweiding over millennials? Dat de gemiddelde loonstijging aan het tegenvallen is en dat de winstmarges nog even hoog blijven. Individuen en hun gedachtegoed staan sterk, maar dat blijft niet veel jaren meer het geval, dat laat de opkomst van religiositeit zien, een afweermiddel tegen de te harde maatschappij met te veel vernieuwing. De millennials moeten het beter krijgen, niet alleen de zelfredzamen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten