De S&P zit te aarzelen rond 2180
en valt dan elke keer terug, maar slechts een paar muizenstapjes.
Wat moet de S&P door die 2180
brengen?
Er zijn enkele kandidaten.
1. Hillary wint de verkiezingen, liefst met beloftes voor
belastingverlaging bedrijfsleven in combinatie met leuke dingen voor de gewone
vrouw en man en meer infrastructuurinvesteringen
2. Trump wint na
intrekken van erg protectionistische maatregelen via beloftes van enorme
belastingverlagingen en meer infrastructuurinvesteringen
3. Het winstseizoen over het derde kwartaal valt meer mee
dan gebruikelijk, inclusief omzetgroei en betere guidance (goed mogelijk)
4. ISM naar 55 (niet eenvoudig) op meevallende
investeringsgroei en huizencijfers. Misschien is 53 al voldoende
5. Centrale banken geven aan dat lange rente hoger moet en
korte rente niet lager, maar dat ze nog heel lang lage rentes zien
6. Meer geloof in fiscale stimulering en minder angst voor
deflatie
7. Meer inzetten op thema’s als technologie (dat is al
gaande), financials gaan geholpen worden door centrale banken, hogere uitgaven
defensie, schalieolie herstel, herstel Azië helpt exporteurs overal, maar
vooral Duitsland
Doormodderen met secular stagnation.
Er zijn enige wolkjes in het
Amerikaanse vastgoedverhaal, maar er wordt geen regen verwacht.
Het verhaal over Azië is aan het
verbeteren, maar niet spectaculair. Deels komt dit uit herstel China,
technologie.
Er zijn drie grote verhalen geweest
afgelopen week:
Het debat tussen Trump en Clinton.
Trump dolf het onderspit via een aanval op zijn businesspraktijken via het niet
betalen van werknemers en belasting, maar vooral op zijn vrouwonvriendelijk behandelen
van een voormalige miss Universe. Gemiddeld wordt de winnaar van het debat
beloond met een 3% verbetering in de opiniepeilingen. We hebben nog geen 1%
verbetering gezien, maar bij de wedkantoren ging de kans van Clinton om
president te worden een dikke 10% omhoog inclusief het à la Trump eigen verergeren
van beledigingen. Voor de zoveelste keer bewees Trump dat hij een te gevaarlijk
temperament heeft voor het presidentschap. En voor de zoveelste keer zag je dat
nauwelijks terug in de opiniepeilingen. De wedkantoren oordelen dat de
republikeinen Trump echt wel blijven steunen en een deel van de blanke boze,
traditioneel democratisch stemmende kiezers ook, maar dat de independents Trump
als te groot risico zien, een steeds groter risico en dat hij daardoor de
verkiezingen gaat verliezen.
Het instorten van Hillary op 9/11 deed
de kans op winst in diverse swingstates gevaarlijk slinken. Ohio zou Trump
stemmen en Florida zou too close to call zijn geworden. Dan nog kan Hillary
winnen, maar als ze Colorado verliest, dan is Trump binnen. Zo niet, dan ziet
het er goed uit voor de democraten om de meerderheid in de senaat te winnen
(via de vicepresident).
Het tweede verhaal was de overeenstemming
binnen de OPEC dat ze tot een overeenstemming moeten komen op de volgende
vergadering. Dat zou dan kunnen leiden tot een afspraak de productie met 0,2
tot 0,7 miljoen vaten per dag te verminderen. Een zeer broze overeenkomst en
een beperking met 0,2 miljoen zet geen zoden aan de dijk. Maar toch, het geeft
aan dat bij een nieuwe val vn de olieprijs waarschijnlijk snel tot een
productiedaling kan worden besloten. De productie van Iran en Irak is normaal
en kan fractioneel worden verlaagd en dat is genoeg om tot een besluit te komen
mocht het nodig zijn. Dat is een zeer stevige bodem onder de olieprijs, genoeg
om weer meer in schalieolie te investeren en genoeg om de high yield spreads
voor olieleningen in toom te houden. Het lijkt op rustige olieprijzen en dat is
tot een verbeterend vertrouwen aan het leiden in o.a. de nodige Emerging Markets.
Het derde verhaal is Deutsche Bank. Vanwege onoorbaar handelen met o.a.
rommelhypotheken werd DB door Amerika aangeslagen voor een boete van $14
miljard, niet verwaarloosbaar voor een toko met beurswaarde van 18 miljard. Het
was onmiddellijk duidelijk dat de boete uiteindelijk iets van $ 5 miljard zou
worden, tenzij Amerikanen zouden volharden in het veel harder straffen van
buitenlandse banken dan hun eigen banken.
Deze boete maakte van alles duidelijk.
De Duitse staat moet inspringen, ook al wil men dit beslist niet. Staatssteun
dus en geen boter op het hoofd meer voor steun aan Italiaanse banken. Ook duidelijk
werd dat een grote bank als DB onmisbaar is voor de eurozone om niet helemaal
afhankelijk te worden van Amerikaanse/Engelse handelsbanken. En het
belangrijkste is dat centrale banken meer moeten gaan luisteren naar de noden
van de banken en de kleine spaarders (dat is iedereen met minder dan $ 5
miljoen volgens de Amerikaanse estate taxes). Draghi kreeg de oren gewassen in
het Duitse parlement, maar bleef daar luchtig onder, zijn beleid is immers een doorslaand
succes voor de zuidelijke landen met de meerderheid van stemmen in de ECB.
De FED is zich aan het uitputten dat
de rente verhoogd moet worden ook al is de groei erg laag en de inflatie ook. De FED zit in de manipulatie business aldus
Bianco en weet dit maar al te goed. Men wil daar kost wat kost van af, want het
begint te gevaarlijk te worden. De benzine van groei werkgelegenheid vanwege te
hoge werkloosheid dreigt op te raken. De lage rente heeft te veel zombiebedrijven
overeind gehouden en erger nog, bedrijven gaan steeds meer investeren in
projecten met zombierendementen (zoals inkoop eigen aandelen) en minder in
rendabele zaken met normaal risico. Bij een komende recessie vallen die
zombie-investeringen om. Nu al, nu er nog groei is en het daardoor (eindelijk
in de VS) kan, moet je proberen die omvallende investeringen te vervangen door
normale investeringen. Niet die omvallende investeringen een zombieleven gunnen
via nog lagere rente. Dit soort verhalen hebben Williams en Fischer verteld via
de arbeidsmarkt: voorkom een te lage werkloosheid want dit gaat daarna een
extra zware recessie veroorzaken. Bij een enorm output gap moet je zo veel
mogelijk zombiebedrijven overeind houden om de werkloosheid niet gigantisch te
maken, maar als de werkloosheid normaal is geworden, dan moet je creatieve
vernietiging zijn gang laten gaan. Zo niet, dan daalt de productiviteitsgroei
verder en blijven we nog lang verhalen over secular stagnation horen.
De centrale banken zien elke dag
duidelijker dat de limieten van monetair verruimen zijn bereikt, maar weten ook
dat verkrappen zeer gevaarlijk is en hels moeilijk als je een recessie wil
voorkomen. Normalisering van monetair beleid is uiteindelijk onvermijdelijk,
maar kan haast niet zonder aanzienlijke fiscale stimulering. Die komt er, maar
voorlopig zijn de (op bezuinigen gekozen) politici nog veel te bang hiervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten