Sinds de
jaren negentig is de FED erg gevoelig geweest voor dalingen van de beurs. Dat
bedreigde de financiële stabiliteit en economische groei. Als beurzen te veel
daalden, kon je op een cadeautje van de FED rekenen. Greenspan begon hiermee,
zelfs al vond hij dat er op de beurzen sprake was van ‘irrationa exuberance’.
De FED wilde geen bubbels zien en doorprikken. Dat kwam vooral Greenspan duur
te staan na de enorme dalingen van de beurzen na 2000 en 2008. Hij werd eerst
vereerd als een god, als de grote maestro, maar daarna werd hij verguisd.
Na de
grote financiële crisis van 2008 waren Bernanke en Yellen gedwongen tot enorme
cadeaus voor de markt. Markten raakten hieraan verslaafd.
Dat lijkt
voorbij. Trump benoemde Powell en die ziet het als taak dat de FED de punch
bowl gaat weghalen van overdadig ruim monetair beleid.
Als
Powell iets zegt, dan dalen meestal de beurzen. Heel anders dan zijn
voorgangers: het was zo ongeveer de grootste beleggingsanomalie dat als de FED
sprak de beurzen gingen stijgen. Het was zelfs zo erg dat als je dit soort
dagen op de beurs wegliet, er helemaal geen koersstijging meer overbleef. Niet
dus sinds Powell.
Amerikaanse
futures blijven overeind als de Amerikaanse markt dicht was i oktober, maar als
de Amerikaanse beurs openging dan ging het mis.
Er lijkt
nu een andere hoeder van de markt opgestaan: Trump. Hij ziet de aandelenmarkt
als beoordelaar van zijn prestaties. De beurzen waren in oktober te veel
gedaald en dus moest Trump in actie komen om de koersschade te repareren.
Ineens toespelingen dat de handelsoorlog met China even wat in de ijskast gezet
wordt, net zoals hij even geleden aan Juncker beloofde.
De
handelsoorlog met China blijft een heet hangijzer en sinds Wim Kan zijn we
ervoor gewaarschuwd dat je hete hangijzers niet zonder risico in de ijskast
kunt zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten