Mijn afscheidscollege: Mash vergeten

Min verhaal over geschiedenis en golven in de economie vond men interessant, maar mijn ‘running gags’ gingen bijna allemaal de mist in

Soms veronderstel ik te veel kennis aanwezig, zoals over de Koreaanse oorlog en de serie Mash met titelsong “Suicide is Painless”(it brings on many changes etc.).

Ik heb 40 jaar gewerkt bij BMO en voorgangers en daarom lijkt het voor sommigen of ik er altijd geweest ben (het 'Boemibol'- effect). Dat ik me dingen kan herinneren, er bij was, ver voor mijn tijd.

Ruud Oude Wolbers had een keer een foto van Donald Sutherland, op wie ik veel lijk, rondgestuurd als kiekje van mij tijdens de Koreaanse oorlog. En enkele collega’s geloofden echt dat ik had meegevochten in de Koreaanse oorlog. Nu ben ik niet meer van de jongsten, maar begin jaren vijftig toen de Koreaanse oorlog speelde was ik er nog niet of een baby

De cynische titelsong van Mash, een parodie op de Vietnamoorlog ingekleed als Koreaanse oorlog, omschrijft redelijk goed het economische fenomeen van creatieve vernietiging. Flink afschrijven en dan overnieuw beginnen, zorgen voor de creatieve transformatie.

Nou, dat kwam in het geheel niet over, nul reactie Mash is te lang geleden uitgezonden..

Een uitleg van de Kondratieffgolf is dat schulden langdurig moeten worden afgeschreven in de lange slechte periode. Ik voegde dus toe dat economische suicide echt niet painless was.

Even later had ik het erover dat men weer stemt voor een regering die het geld laat rollen. Zie Argentinië, beurs -50%. Financial suicide is niet painless.

Weer later had ik het over het verschijnsel van Moderne Monetaire Theorie, waar men overheidsschulden gaat kwijtschelden voor investeringen in goede zaken. En hé,hier lijkt economische suicide wel painless.