Jay immaculato

 Powell verraste met een heel optimistische toelichting bij het rentebesluit van de FED om de rente te verhogen inclusief de belofte dat nog meerdere keren te gaan doen.

De FED ziet dat de inflatie krachtig aan het dalen is. disinflatie is begonnen. Powell hoopt dat een recessie voorkomen kan worden of dat het een recessie van niks wordt. Hij verzet zich niet meer tegen optimistische voorspellingen van de markt over inflatie en de rente van de FED. Als de markt een lagere rente van de FED in prijst, kan dat zo maar gebeuren aldus Jay. Zo gaat het immers altijd, de FED beslist precies wat op dat moment is in geprijsd als rentebesluit. Alleen bij recessie kan de FED bij hoge uitzondering iets doldriester de rente verlagen.

Alom, ik dacht het ook, was gedacht dat Powell in de persconferentie de stoute beleggers wel even aan het verstand zou brengen dat de FED echt van plan is de rente van de FED naar 5,125% te brengen en daar geruime tijd te laten. Nee dus. Hij zette een voor zijn doen zonnige bril op e de beurzen waren daar blij mee, meestal praat Powell de beurzen omlaag, heel anders dan we sinds maestro Greenspan gewend waren geraakt.

Het algemene verhaal is al een tijdje dat de FED niet de fout van Arthur Burns wilde herhalen. Die softe zwakkeling stopte in de jaren zeventig met rente verhogen terwijl het inflatiegevaar nog niet geweken was. Hij verhoogde de rente te laat. Het inflatiegevaar werd onderschat omdat de vakbonden in hun looneisen gingen voorlopen op extra inflatie in de toekomst door hogere olieprijzen. Bovendien ging de stijging van de arbeidsproductiviteit om raadselachtige redenen structureel naar beneden (=meer inflatie bij dezelfde loonstijging dan voor ie tijd). 

Maar nu dus heeft Jay kennelijk ineens een ander doel dan het lot van Burns vermijden: hij wil de boeken in als de FED-baas die een soft landing wist te realiseren: als Jay immaculato. Als de Jay die precies genoeg de rente verhoogde om mooie disinflatie te veroorzaken zonder recessie. En dat kan bij de huidige sterke arbeidsmarkt, voldoende royale bankkredieten, dalende grondstoffenprijzen (inclusief voedsel, exclusief metalen) en einde fiscale klif. Maar soft landingen zijn zeldzaam, het zou een hele prestatie zijn, daarvoor moet je immaculato zijn,, vlekkeloos. 

En vooral de stijging van de prijzen voor kapitaalgoederen is nu heel wat minder dan in de jaren zeventig, waardoor er niet zoals toen te weinig afgeschreven werd op kapitaalgoederen. Ook de vakbonden eisen nu geen loonstijging vooruitlopend op hogere inflatie, nee na-ijlend op hogere inflatie (zoals meestal normaal is geweest)