kleine rentestijgingen in Japan en
Duitsland leiden tot massieve koersdalingen voor 30 jaar obligaties. Vroeger
was de modified duration van een 30 jaar obligatie, de koersgevoeligheid voor
een stijging van de rente met 1%, ongeveer 13. Nu de rente bijna nul is, ligt
die modified duration in de buurt van 25+. Lange obligaties waren altijd al
volatiel, maar nu twee maal zo erg.
Als de rente eindelijk gaat stijgen
wordt het een slagveld voor beleggers in lange leningen.
De laatste dagen laten een beetje zien
wat er gebeurt.30 jaar staatsleningen van Japan kletterden 15% omlaag. Duitse
leningen deden het ook heel erg slecht.
Waar komt dit zo ineens vandaan?
Gewoon uit onmacht van centrale banken om geloofwaardig verder te verruimen. De
Bank of Japan gaf zelfs ronduit aan dat ze een steilere rentecurve willen
hebben, wel met de geruststelling dat dit nodig is om bedrijven goedkoop middelkort
te kunnen laten lenen.
Draghi deed ook niets. Boosheid alom,
hij moet zijn super Mario status gaan inleveren. Hij kwam niet met plannen hoe
de Bundesbank verder nog leningen zou moeten kopen nu de Duitse overheid het
vertikt voldoende nieuwe overheidsschuld te gaan maken om aan de eisen van
draghi te kunnen voldoen. In november kan de Bundesbank al uitgekocht zijn, als
de voorschriften niet verruimd worden. Dat is dringend nodig en toch gebeurde
het niet. Draghi begon helemaal niet de goeroes te volgen die riepen dat de ECB
maar aandelen moet gaan kopen.
Dan de FED. De financiële pers steekt
de draak met Stanley Fischer en zijn roep om de rente te verhogen. De markt is
de baas, niet de FED. Dat raakte kennelijk een gevoelige snaar. In Jackson Hole
zei Fischer al dat hij ernaar snakte om de rente de nodige malen, een keer was
niet genoeg, te verhogen. Hij heeft kennelijk de FED-gouverneurs dringend
geadviseerd te gaan zeggen dat ze haviken zijn en geen duiven. Eerst was er de
coming out van Rosengren en nu staat die van Brainard op het programma en dat
in de normale periode dat FED-gouverneurs hun mond dicht moeten houden omdat
het te dicht bij de FED-vergadering is. Brainard is de ultieme duif. En dan
toch….
Wat zit daar achter? De economische
groei is nog steeds tegenvallend, al zal het derde kwartaal goed zijn. De
productiviteitstijging is zelfs negatief. Inflatie is nog steeds te laag en
dreigt echt niet te hard te gaan stijgen.
De groei van de werkgelegenheid viel
iets tegen, de werkloosheid daalt al enige tijd niet meer. Loongroei is niet
overtuigend aan aan het trekken.
We hadden wel een enorm sterk jolts
report. Het aantal vacatures is enorm. De voluntary quits stijgen explosief,
een belangrijke leading indicator voor de FED voor loongroei. Mensen durven het
weer aan ontslag te nemen voor een betere baan. Bedrijven klagen ineens steen
en been dat ze niet genoeg gekwalificeerde mensen kunnen aantrekken.
We hadden afgelopen weken enkele
bedrijfsleningen met een negatieve rente in de eurozone. Er was medelijden met
deze bedrijven: ze hadden nu zo veel cash deze tegen een veel negatievere rente
moeten uitzetten dat ze flink verlies lijden op hun lening met negatieve rente.
Wat een domoren toch, dat ze willen lenen tegen een negatieve rente!
Je kon mooie koerswinsten maken op
leningen met een negatieve rente. De greater fool kocht ze immers. Maar die
greater fool is plotseling de kluts kwijt. Zowel de FED, de Bank of Japan als
de ECB.
Ze zien wilde leningen op de
kredietmarkt die getuigen van een enorme bubbel. Door nog meer leningen te
kopen wordt het nog erger en de centrale banken weten het. Ze zijn in paniek
geraakt door brexit, maar zien tot hun ontzetting dat brexit niet leidt tot lagere
groei, misschien zelfs ook niet in het VK. De extra verruiming door brexit was
even dom als die vanwege Y2K, de milleniumcrash die niet kwam.
Het lijkt erop dat de centrale banken
ineens gevoelig zijn geworden om neergezet te worden als greater fools die geen
seconde tegen de markt in mogen gaan.
Yellen die zo lief lachte tegen
Fischer, ik dacht al: hier gaat iets volkomen mis en wie weet is dat zo.
Gundlach is er bang voor en die zit zelden mis.
Sinds 1998 is er een positief verband
tussen rente en aandelenbeurzen, maar dat is dit jaar plotseling weg. Beurzen
stegen op rentedaling vanwege capriolen van de ECB en daalden vrijdag op
angsten voor rentestijging. Want de huidige rentebewegingen op grond van
veronderstelde acties van centrale banken hebben niets te maken met de macro. Hogere
rente wordt niet veroorzaakt door betere economische groei, maar door
bubbelangsten van centrale bankiers.
Heel erg hoort een en ander niet te worden,
want centrale bankiers willen geen grote daling van de aandelenbeurzen. Maar
daling mag ineens van Fischer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten