Achtergrond bij Beleggen op de golven Waar zijn we op de golven? Waarom gaan de aandelenkoersen al lang zo veel omhoog? N.B. dit blog is à titre personnel en hoeft de visie van BMO Global asset Management niet weer te geven
29 december 2009
visie ISI 2010
Ed Hyman van ISI, een van de beste zelfstandige economische adviesbureaus, ziet 4% groei in de VS voor 2010. Die groei moet vooral van het bedrijfsleven komen. De werkgelegenhied kan dan 1% groeien. Die groei kan beginnen in januari. De hoge groei in het buitenland en het op gang komen van de gevolgen van de enorme fiscale stimulering is genoeg voor 4% groei. Vanwege deleverage, moeilijke kredietverlening zal de groei slechts 4% blijven. Zonder al die tegenwind zou hij 8-9% voorspellen.
De strateeg Trahan die voor 2009 goed zit, ziet normale opbrengsten voor aandelen (met voorkeur voor de sectoren energie, industrials en gezondheidszorg). Hij ziet de rente dalen in 2010 (zelfs bij hun visie dat de groei in de VS in 2010 boven consensus zal zijn). Trahan merkt op dat bijna iedereen ex de überbears de rente ziet stijgen.
Mijn visie is dat de rente in 2010 in een range zou kunnen blijven (ongeveer 3-4% voor de Duitse 10-jaars rente, 3,2-4,2% voor de VS). De reële rente is te laag gezien mijn positieve visie op de economie, maar de verwachte inflatie is te hoog. De impliciete inflatieverwachting is veel te veel gestegen (zie plaatje dat ik van Bianco kopieerde). We zijn bijna terug op het hoogste punt van 2008 toen de olieprijs bijna $150 was, er bijna geen output gap was en het vijfjaars gemiddelde van de inflatie (vooral in Europa een goede leidraad voor de impliciete inflatieverwachting) steeg.
Dus ondanks de grote output gap, dalende huren (zwaarste component van CPI), zeer lage stijging van kosten per eenheid product (loonstijging blijft achter bij productiviteitsstijging, zie column van gisteren) is men weer enorm bang voor inflatie op termijn. Er is kennelijk absoluut geen vertrouwen in een goede afloop van het grote monetaire experimen van actief kwantitatief monetair stimuleren. Dat past ook wel bij de neorme angst voor de omvang van de balans van de FED en de snel in eigen valuta (!!) groeiende overheidsschuld die zonder forse economische groei maar op één manier draaglijk kan worden gemaakt: met een enorme, zeer plotseling opdoemende torenhoge inflatie.
Merkwaardig dus dat we voor een stabiele lange rente kennelijk een flink groeiende economie moeten hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten