De S&P500 sloot
fractioneel hoger en dat was onverwachts na al dat politiek gekrakeel en de
enorme, overdreven rentezwiepers. (Te?!) Massale dumping van Europese
bankaandelen, Deutsche Bank en de Italiaanse banken voorop de vuilnisbak in. De
vermetele lintenknipper Cottarelli presteerde het de benoeming van een bejaarde
eurosceptische minister van financiën te verbieden, waarmee de
regeringsformatie klapte. Althans, voor enkele dagen want na enig geschuif
stond er plotseling toch een nieuwe regering op het bordes in Italië. Twee
jaars Italiaanse staatsleningen maakten een ongekende val en het verzekeren
tegen terugkeer van de lire kwam in één dag bijna terug op de hoogtepunten van
de eurocrisis. Deze keer was er geen whatever it takes nodig om de boel de
goede kant in te drijven, maar de schrik zit er goed in (het zit niet zo snor
met de liquiditeit en volatiliteit van staatsleningen als men dacht), al werd
deze schrik snel minder bij het aanschouwen van al die frisse nieuwe Italiaanse
ministers. Populisme is kennelijk minder gevaarlijk dan de fratsen van die
vermetele knipper en de zo vaak ongelukkig loslippige collega Juncker.
In Spanje moest Rajoy
het veld ruimen na te overtuigende aantijgingen dat er corruptie in het spel
is. De socialisten nemen het stokje over, maar hebben niet voldoende stemmen en
moeten op niet al te lange termijn (voor 2020) verkiezingen uitschrijven.
Trump kan maar niet
genoeg krijgen van handelsoorlogje spelen. Mnuchin en Ross mogen de beste
maatjes met China zijn, maar opkomende vazal Navarro draagt het evangelie van
China haten met onvervaard enthousiasme uit. Geen pauze in de handelsoorlog met
China zoals de eerst genoemde oudgedienden die over hun houdbaarheidsdatum voor
Trump heen aan het raken zijn, maar een verlanglijstje voor $50 miljard
heffingen voor China op 15 juni. Het opschorten van de heffingen op staal en
aluminium (een te verwaarlozen deel van de wereldhandel) naar 1 juni werd niet
verlengd en daarop schreeuwde de rest van de wereld uiteraard moord en brand.
We krijgen die Bourbonproducent uit lievelingsstaat van Trump Kentucky wel, zo
riep men in Europa. Trump had Macron te verstaan gegeven dat het maar eens snel
uit moest zijn met het langs stuiven van Mercedessen op fifth avenue. Trump kan
nog niet op een plan betrapt worden wat hij wil met zijn heffingen en quota’s.
China 2025 onderhandelt daardoor moeiteloos met Mnuchin/ Ross die (terecht) vallen
voor een enorm pakket aan beloofde Chinese importorders van China uit de VS
t.z.t. Trump weet niets beter te doen dan marketing bommetjes te gooien van
nieuwe heffingen, tweets etc. maar besliste van de week wel dat nutsbedrijven
meer stroom moesten gaan afnemen tegen elke prijs van zieltogende aftandse
kolen- en kerncentrales. Na het ontvangen van een enorm grote brief van rocket
man(netje) Kim lijkt Trump alsnog af te reizen naar Singapore om elkaar te
ontmoeten op 12 juni. Verder is Trump bezig met het voorbereiden van een speech
wat hij wil met farmacieproducenten/prijzen. Ondertussen vraagt iedereen zich
af waar de first lady is, zit ze in een hoekje van het Witte Huis te huilen nu haar
man niet eens meer haar naam goed kan spellen.
Het macronieuws in de
VS was uiteraard om je vingers bij af te likken, anders was de S&P
natuurlijk niet omhoog gegaan bij zo veel politieke ellende. De groei van de werkgelegenheid was een hoger
dan verwachte 223.000, de werkloosheid daalde ruim 0,1% naar 3,76% maar de
participatiegraad daalde ook 0,1%. Lonen stegen 0,1% meer dan verwacht naar
2,7%, maar lijken nog steeds zwakjes vergeleken met de lage werkloosheid en
aantrekkende productiviteitstijging. Persoonlijk inkomen steeg over april 0,3%
en uitgaven 0,6%. De ISM steeg 1,4, meer dan verwacht, naar een hoge 58,7 met
nog sterkere cijfers voor nieuwe orders. Pending home sales april vielen uit de toon
met een kleine daling, een slecht voorteken voor de huizenverkopen in mei/ juni.
Het consumentenvertrouwen steeg behoorlijk. Een en ander is genoeg om de
groeiverwachtingen in de VS voor het tweede kwartaal naar boven bij te stellen,
naar boven de 3% richting 4%.
Het Beige Book dat de economie
in de diverse districten van de FED behandelt was positief van toon, vooral via
bijbehorende anekdotes en maakt een verhoging van de FED-rente in juni
uitermate plausibel.
In Europa waren de
cijfers wat minder goed, maar niet langer slechter dan gevreesd. Wel slecht
genoeg om andermaal de groeiverwachtingen iets te gaan verlagen, maar men wil
even afwachten welke kat (aap is wat zwaar beladen sinds de vergelijking met vj
en kat hoort meer bij Italië) nu weer uit de Italiaanse mouw aan het kruipen is.
China leverde weer
solide cijfers, in Japan gaat het ook wat beter en de Koreaanse exportcijfers
waren fiks in herstel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten