Ja, ik zat toen ’s zondags zoals het een pensionado betaamt heerlijk op een Spaans playa met een gele rakker binnen handbereik. Ik dacht nog, wat gebeurt er toch, want ineens rende iedereen weg. Iedereen ging geld pinnen uit de automaat en toen ik daar achter kwam waren alle automaten leeg. Ineens accepteerde men allen maar cash, euro’s en als je met een credit card moest betalen golden dubbele prijzen.
In Azië was een en ander nog driester voor de Europese toeristen. Eurobankbiljetten van de Zuid-Europese landen, kenbaar aan hun foute beginletter zoals iedereen even later door schade en schande leerde, waren niet meer inwisselbaar tegen echt geld. Maar de pinautomaten bleven het wel doen.
Die arme Grieken. Ineens hadden ze drachmes in plaats van euro’s op hun bankrekening staan en werden lonen en pensioenen uitbetaald in drachmes. 3 dagen waren de banken dichtgegaan, maar daarna gingen ze weer open. De Grieken hadden nog een keer een potje ervan gemaakt. Vliegtuigen met nieuwe drachmes waren al af en aan aan het vliegen naar Athene, maar die vliegtuigen met Griekse eurobiljetten stiekem gedrukt om de bevolking milder te stemmen (voor iedere Griek 200 euro om de tijd tot de banken weer open gingen door te komen), daar viel men later toch flink over.
Het was wel goed om te zien dat men geheel tegen ieders verwachtingen in het advies van Jurre Hermans http://beleggenopdegolven.blogspot.nl/2012/04/jurre-hermans-lost-griekse-crisis-op.html vrij goed had kunnen opvolgen om alle Griekse zwarte gelden buiten Griekenland aangehouden te confisqueren en om te zetten in drachmes na de juiste belastingheffing (inderdaad, belastingheffing weer eens in de vorm van gelegaliseerde diefstal).
Onverwacht kwam een en ander natuurlijk niet, de grote profeet Buiter had er al 90% kans aan toegekend, met als toelichting dat hij het eigenlijk 100% kans vond, maar vanwege compliance..
De Grexit was onvermijdelijk geworden, toen men niet langer kon ontkennen dat Grieken een principieel volk waren: al sinds de Romeinen ging men liever failliet dan belasting betalen en die situatie was door de invoering van de euro natuurlijk niet veranderd. De druppel die de emmer deed overlopen was de verkwistende besteding van extra leningen aan Griekenland die ten goede kwamen aan vrienden van politici en niet ingezet werden voor de versterking van de banken en de infrastructuur.
Capital Economics had in juli 2012 al uitgerekend dat de nieuwe drachme ongeveer 40% goedkoper moest worden om Griekenland weer concurreerbaar te maken en dat de drachme eerst meer moest vallen, zo’n 70%. In juni dachten ze nog dat de koopkracht van de Griek door hogere inflatie en minder austerity slechts 10% zou dalen in de twee volgende jaren. Dat was natuurlijk hopeloos optimistisch, alhoewel ze met de koopkracht van de werkende Griek er niet zo ver naast zaten, maar ondertussen hebben ze in Griekenland al drie keer een redominatie gehad van 1000 nieuwere drachmes die omgezet werden in 1 nog nieuwere nieuwe drachme. Die inflatie liep zo hard op, omdat de Griekse overheid het bedrijfsleven enorm moest subsidiëren om onbetaalbare buitenlandse schulden luidend in euro’s en dollars enigszins te kunnen doen verminderen na het nu zo beruchte “Griekse akkoordje” voor buitenlandse schuldeisers.
Pensioenen werden met 95% in koopkracht gekort in een tiental jaren tijds, zoals men in bijna buurland Oekraïne ook al had zien gebeuren. Kostas moest al zo veel meer uren maken dan zijn Noord Europese collega’s, maar na invoering van de drachme werd het nog veel erger. Hij moest doorwerken tot zijn 79ste, 45 uur per week exclusief bijbaantjes, terwijl men in Nederland en België al met zijn 70ste met pensioen kon en vaak niet meer dan 27 uur per week hoefde te werken boven zijn 64ste.
Ach, voor de rest van Europa was de Grexit eigenlijk niet zo erg (obligatiehouders vonden het na herstructureringen niet helemaal Goldilocks, maar och, na die herstructurering stonden de koersen op ongeveer hetzelfde niveau als ervoor, de pijn was al geleden). Natuurlijk kwam er onmiddellijk een aanval van speculanten op Portugal, Ierland, Spanje en Italië en waren ze voortaan overgeleverd aan de grillen van de Trojka, maar toen zelfs Weidmann zei dat de ECB onbeperkt geld ging drukken om hun staatsleningen op te kopen, zag men wel in dat hier tegenin speculeren kansloos was. Na zes weken waren de renteverschillen met Duitsland gehalveerd. De rente van Duitsland en buurlanden vloog daardoor uiteraard omhoog, maar niet eens boven 4%.
Net als in Argentinië toen de peso de dollar niet meer kon volgen vlogen de koersen van aandelen binenn twee jaar met 200% omhoog. Grieken met een hypotheek op hun huis konden hun geluk niet mer op, het huis viel ze zo maar in de schoot.
Wordt vervolgd (aanvullingen en opmerkingen welkom)
dit is een vervolg op http://beleggenopdegolven.blogspot.nl/2012/04/jurre-hermans-lost-griekse-crisis-op.html
Capital Economics had de volgende tabel:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten