El Erian weg: Great rotation uit het nieuwe normaal

Pimco’s Total Return fund was het grootste beleggingsfonds in de wereld, maar werd vorig jaar in grootte voorbijgestreefd door een passief aandelenfonds in de S&P. Er was een grote uitstroom uit obligatiefondsen naar aandelenfondsen en dat voelde men uiteraard bij Pimco. Die Great rotation had men eigenlijk wel gezien, men begon aandelenfondsen te creëren en dergelijke strategieën, maar Pimco blijft toch vooral een obligatiehuis. Men braakt er van die Great Rotation, die helemaal niet great is in hun ogen. De tijden van eenvoudig veel geld verdienen met obligaties zijn voorbij. De trend van de rente is niet langer omlaag en credit spreads zijn zo laag geworden dat je niet veel meer moet verwachten van een nog verder inkomen (alhoewel dat wel gebruikelijk is als men in de verste verten geen recessie kan ontwaren). Booswichten die aangeven te veel meer schulden te willen maken worden zwaar gestraft, nu zijn de fragile five in de Emerging Markets aan de beurt. El Erian was de uitvinder van het Nieuwe Normaal, waarbij uitgelegd werd dat economische groei laag moest blijven en daardoor inflatie ook. De economische groei was in de voorgaande decennia excessief gestimuleerd via het maken van steeds meer schulden. Eigenlijk hadden de beleidsmakers en individuen maar een strategie om groei en extra consumptie te creëren: het maken van steeds meer schulden. Dat ging decennia later dan iedereen dacht (men begon over die trend naar meer schulden al eind jaren 50 te roepen dat het snel fout zou gaan) inderdaad fout. Men had maar een oplossing om uit de problemen te komen: nog meer schulden maken. Dat is geen eenvoudige, goed werkende oplossing bij een schuldencrisis maar bij gebrek aan beter werd het toch maar weer geprobeerd. En over de rug van rijke noordelijke landen en vooral via gelddrukpraktijken van centrale banken werd na de nodige ontberingen de weg omhoog weer gevonden. Dat paste niet in het handboek van het Nieuwe Normaal en El Erian mag dat nu bekopen. Tot heel recent was je als econoom of blogger niet goed wijs als je allerlei positieve ontwikkelingen zag en zei dat er fundamentele redenen waren waarom de aandelenbeurzen stegen (winsten gingen sterk omhoog via uitbuiting van wegkwijnende middenklassers waardoor aandelen razend aantrekkelijk werden ten opzichte van vrijwel rentevrije beleggingen in vastrentende waarden). Maar de tijdgeest is veranderd. Goldman Sachs kreeg zeeën van commentaar dat hun strateeg Kostin had geroepen dat aandelen veel te duur waren en daardoor zelfs een minuscuul aandelendipje creëerde. Je mag nu kennelijk niet zo maar iets negatiefs over aandelen zeggen. Dat brengt contraire signalen teweeg, maar ik houd me maar vast aan de kart van de Kondratieffgolf dat de goede tijden voor aandelen voortduren tot 2018 minstens.