Alle opgekropte angsten over de brexit vinden hun uitweg
in een onbedwingbare koopwoede van alles dat omhoog beweegt. Liefst met veel
risico.
Bovenstaand plaatje van Strategas laat zien dat de weg van de minste weerstand omhoog is voor de S&P. Maar de grote winst kon je maken met lange staatsleningen.
Lange staatsleningen zijn de meest riskante belegging die
je zo ongeveer kunt verzinnen (de rente kan gemakkelijk 1% stijgen en dan loop
je op een dertigjarige staatslening al gauw een verlies van zo’n 25%, meer dan
de grens van 20% van een bearmarkt voor aandelen) samen met goudmijnen (daar
heb je 100%+ op kunnen verdienen het afgelopen jaar, maar daarvoor had je vanaf
top 80%+ kunnen verliezen). Dat gaat dus het hardste omhoog. Overigens zijn
goud en lange leningen door velen genoemd als traditioneel de allerveiligste
haven voor beleggingen in het verleden.
De mensen die wat minder riskant willen beleggen mijden
die langlopende staatsleningen soms helemaal niet. Rentematching van de
verplichtingen eist dat men nooit eerder vertoonde risico’s neemt met de
beleggingsportefeuille van pensioenfondsen. Als men die risico’s de afgelopen
jaren niet voldoende genomen had, dan was men nu het sulletje, behalve als je
bobo bent van een fonds als het ABP, dan hoef je nog steeds niet bang te zijn
dat je voor roekeloos beleggingsgedrag naar de gevangenis wordt gestuurd.
Maar blijft dat zo? Op zeker moment moet je toch als pensioenfondsbestuurder
als een soort nieuwe derivatenspeculant erger dan Vestia worden gebrandmerkt.
Josh Brown heeft een vergelijkbaar verhaal http://thereformedbroker.com/2016/07/12/the-laws-of-capitalism-are-being-rewritten/
. De beleggingswetten gaan niet meer op. Gegarandeerd verlies wordt
geprefereerd boven onzekere winst. Zo hebben Markowitz en Sharpe het niet
geleerd, ze hadden dit soort waanzin niet kunnen bevroeden. Dat centrale banken
het zo slecht voor zouden hebben met banken en spaarders en zo goed voor
roekeloze schuldenmakers.
Economische wetten worden ook in de vuilnisbak gegooid:
protectionisme is geweldig, vrijhandel slecht. Weg met Europa, buitenlanders..
Technologische vooruitgang leidt nu tot meer werkloosheid en achteruitgang. De
Luddites kunnen er een puntje zuigen, aan dit soort redeneringen.
Maar goed, we leven nu in een tijd dat aandelen voor
inkomen moeten zorgen, want obligaties doen dat niet meer. Omgekeerd aan wat we
geleerd hebben. Dividendaandelen van kwaliteitsondernemingen zijn nu de
beleggingen die het meeste op de risicovrije belegging lijken. Overigens dit is
iets dat Woody Brock al jaren geleden zei.
Deze aandelen beschermen ook nog eens tegen valutarisico
(de euro kan plotseling flink waarde verliezen net zoals je nu ziet met het
pond) en inflatie en deflatie. Op het ogenblik is de vraag naar dit soort
aandelen werkelijk helemaal onverzadigbaar, men noemt dit beleggen via smart
beta. Dat geeft geweldige opbrengsten want institutionele beleggers worden
opgehitst steeds meer te beleggen in smart beta. Iedereen doet dit en dan kan
het niet anders dan dat dit soort aandelen outperformen (tot aan de omslag).
Niet beleggen in smart beta levert al tijden underperformance tenzij je passief
in een ordinaire index belegt.
Het huidige risico (deflatie, inflatie, valutarisico,
onvoldoende inkomen) is niet goed te berekenen via Markowitz berekenen van
gemiddelde opbrengst en standaarddeviatie van opbrengsten.
We hebben in de decennia erna aangenomen dat risico zo
ongeveer gelijk is aan standaarddeviatie. Men sloeg aan het rekenen via de
normale verdeling. Men begon alleen al te piepen dat beleggingsopbrengsten niet
helemaal normaal verdeeld zijn, want er zijn dikke staarten (grote
koersuitslagen komen vaker voor dan mag volgens de theorie). Nu zie je bij
obligaties met negatieve opbrengsten dat ook nog eens de opbrengsten in de
toekomst niet meer symmetrisch kunnen zijn rond het gemiddelde. De opbrengsten
van Duitse 10-jaar staatsleningen zal
met grote kans licht negatief zijn, met kleine kans zeer negatief en met kleine
kans licht positief. Je zou zeggen welke idioot koopt zo’n belegging. Ze staan
echter in de rij hiervoor. Draghi ziet grote problemen omdat de ECB niet genoeg
Duitse staatsleningen kan kopen bij gebrek aan Duitse staatsleningen onder de
huidige opkoopvoorwaarden. Hij zal dan de depositorente moeten verlagen, het
percentage Duitse leningen dat de ECB mag bezitten verhogen of wat hij verreweg
het beste vindt, dat de Duitsers voortaan alleen maar Italiaanse leningen gaan
kopen. Italiaanse staatsleningen kan het vergrijsde Italië met 130%+ schuld aan
staatsleningen over de nodige jaren vrijwel zeker niet kunnen terugbetalen. Dat
vindt men overigens niet erg, want de ECB koopt ze dan allemaal en scheldt de
schuld dan kwijt naar nieuw Japans model.
De discussie of obligaties een bubbel zijn is verstomd.
Je moet gewoon profiteren van de fantastische opbrengsten van 30-50 jaar
obligaties. Inkomsten zijn er niet, er is geen fundamenteel verhaal te
vertellen dat die inkomsten ooit gaan groeien. Het enige waarom je koopt is
omdat het moet of omdat je het volste vertrouwen hebt dat de ‘bigger fool’ jouw
obligaties straks wil kopen tegen een nog hogere prijs. Je belegging heeft al
een hele tijd fantastisch gepresteerd. Tot voor kort wilden gewone mensen ze
echt niet hebben, waardoor men vond dat
het geen bubbel is. Maar nu zijn er ineens wel grote liefhebbers en niet alleen
centrale banken. Dus zelfs aan de laatste voorwaarde van een bubbel is voldaan.
We hebben geleerd dat de rente langer kan dalen dan dat
je duratie onderwogen kan zitten. Het gaat ooit fout, maar wanneer? Krijg je de
kans om heel riskant rentevrije obligaties lang genoeg niet te kopen voor de
crash komt? Weinig kans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten