Centrale banken weten het niet meer. Niet dat
ze het hiervoor wel geweten hebben, maar toch. Het grote monetaire experiment
gaat de stoere fase van het blijspel verlaten. Het wordt een drama. Kniertje
hoor je het al zeggen: de QE wordt duur betaald. De hoge heren komen goed weg,
maar de gewone man mag inleveren, zit zonder baan of een onzekere, niet vaste
baan. Het gaat fout met zijn pensioen.
De persmensen van de ECB zeggen dat er bij de
laatste vergadering niet gediscussieerd is over het verminderen van QE, niet
dat ze QE echt niet gaan verminderen.
De vroeger grootste duif Evans meldt dat hij
een renteverhoging in december zo gek nog niet vindt als de economie niet
verslechtert en de inflatie aantrekt (niet ondenkbaar bij de huidige olieprijzen).
De Bank of England zit sneller dan gedacht in
de traditionele fase van aanval op pond bij te royaal monetair beleid.
Inflatie. Zou het toch kunnen?
In de VS wel, in het VK nu door de val van het
pond ook (o, wat steeg de impliciete inflatie van de index linked bonds een boel vrijdag).
En dat op een moment dat er toch wel heel erg
getwijfeld wordt aan QE. Politici beginnen een duit in het zakje te doen. Waar
blijven de huilende weduwen die aan de benen van Draghi gaan hangen om hem te
smeken de rente te verhogen zodat haar karige pensioentje niet geheel weg wordt
gekort. Er zijn nog steeds geen demonstratie is op de Maliebaan tegen het
onzalige beleid voor spaarders van de ECB, ook niet in Frankfurt.
De Amerikaanse rente is weer eens marginaal boven
mijn modelrente. Misschien gaat het model breken, na decennia. De rente is te ver
gedaald, te lang. De trendbreuk moet komen van een decennia lange daling van de
rente naar een decennia lange stijging. De QE factor komt nu op de proppen as
een nieuw gevaar, misschien zoals Richard Koo al jaren geleden riep. Als de
centrale banken van QE af moeten, dan gaat de rente onvermijdelijk hoger worden
dan de macro aangeeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten