De laatste jaren rukt passief beleggen volgens de index
steeds sterker op. Het verdringt actief beleggen, vooral sinds de kredietcrisis.
Bij aandelen overigens meer dan bij obligaties, maar ook daar zie je een sterke
opmars van het passief beleggen.
De laatste dagen wordt er weer flink over geschreven,
o.a. in de Wall Street Journal. http://www.wsj.com/articles/the-dying-business-of-picking-stocks-1476714749
De performance van de actieve beleggers is
gemiddeld bedroevend geweest en was het afgelopen jaar zelfs extreem
teleurstellend.
Uitwijken naar hedgefunds was een verliezende strategie,
na 2008 deden zowel aandelen als obligaties het veel beter. Elke combinatie van
passief aandelen plus obligaties deed het veel beter (na kosten).
Hoe komt het dat actief het zo slecht gedaan heeft? De klassieke
uitleg is dat de actieve belegger verliest door meer kosten aan veel hogere fees,
door veel meer transactiekosten, door kas aanhouden voor in/uittreden
(gemiddeld stijgt de beurs en is kas aanhouden verliezend, vooral als je extra
cash aanhoudt vanwege opvragingen in een bear markt).
Daar komt bij dat er insiders zijn: de directeuren van
het bedrijf die op basis van waarde kopen en de hedge funds die iets echt goed
hebben uitgezocht voor de bankanalisten dat doen (ik denk altijd aan Imtech).
Als gewone actieve belegger begin je daarom al op
achterstand en maak je ook nog eens meer kosten. Eigenlijk zie je nog extra
capitulatie door de groeiende mening dat je de markt alleen via smart bèta kunt
verslaan. Enhanced indexing heette dat vroeger.
Dat is heel lastig, omdat wat in de mode is aan smart
bèta zo snel verandert.
Het gaat erom waar het nieuwe geld naar toe gaat. De
actieve manager denkt dat het naar de bedrijven gaat die het goed doen en/of te
goedkoop zijn. Dat is echter niet wat er gebeurt. Men gaat naar wat zwaar in de
index zit, los van of het waarde is, men koopt low volatility, low bèta. Men
koopt fantasie zoals Amazon, Tesla, biotech. Men koopt momentum.
Zo lang als het nieuwe geld stroomt naar zo’n
modestrategie wint die strategie bijna per definitie. Gewoon actief management
kan de aandelen die daardoor in trek raken niet op hun merites beoordelen en
men koopt er daarom te weinig van. De indexbelegger koopt maar door, ook als
bepaalde aandelen rationeel bekeken door de bril van de actieve belegger veel
te duur zijn geworden. Underperformance is dan het lot van de actieve belegger.
Zijn enige kans is in een bear markt. Dan verlaat de
indexbelegger de markt en moeten de waarderingen weer rationeel te goedkoop
worden. Als de actieve belegger dan door kan beleggen, dan heeft hij goede
kansen op outperformance. Dan scoren hedgefunds ook beter (meestal).
Bianco legt het uit dat tegenwoordig de centrale banken aan het stuur zitten van de beleggingen. Zij zorgen voor hogere koersen, voor instroom naar nieuwe beleggingen. Of uitstroom. Wordt de marktmanipulatie door de centrale banken groter? Dan wordt het moeilijker om de index te verslaan.
Er was dus een reeks artikelen in de Wall Street Journal
over passief beleggen en het meest populair waren de ‘doe niets’ artikelen. Men
haalde als voorbeeld de manager Steve Edmundson van het staatspensioenfonds van
Nevada aan van $35 miljard . In zijn eentje bestiert hij de beleggingen van het hele pensioenfonds.
Vroeger had hij nog enkele collega’s, maar sinds enige jaren doet hij alles
alleen. Alles passief en geen nieuwe dingen. Ze hebben zijn kantoor een stuk
kleiner gemaakt en voor $127.000 per jaar zet hij in een klein hokje een duidelijk
boven gemiddelde performance voor een pensioenfonds neer. Hij verontschuldigde zich dat hij behoorlijk
wat van zijn tijd verdeed aan het bestuderen van nieuwe strategieën die hij
uiteindelijk toch steeds niet implementeerde. Enorme bijval is zijn deel. Deze
strategie werkt aanstekelijk.
Josh Brown http://thereformedbroker.com/2016/10/19/qotd-on-doing-nothingis het met hem eens, de meeste tijd gaat
zitten in research die aangeeft dat je maar beter kunt blijven stil zitten op
je huidige portefeuille(strategie): Here’s a
Blaise Pascal quote that Charlie Munger often cites: “All of humanity’s
problems stem from man’s inability to sit quietly in a room alone.”
Overigens ben ik zelf een voorbeeld van een belegger die
niets doet. Omdat je alle actieve transacties moet melden bij de compliance
afdeling en ik dat te ingewikkeld vind, doe ik vrijwel niets met mijn
aandelenportefeuille. Ik incasseer de dividenden, doe meestal mee met de
claimemissies en ga in op de boden van bedrijven die een onderneming willen
kopen waar ik aandelen van heb.
Verder spaar ik door gewoon meer cash aan te houden. Dat lijkt me voor een 60plusser het beste.
Obligaties leveren niets extra’s van betekenis op aan rente en het komende
koersverlies kan enorm zijn. Natuurlijk was het beleggingstechnisch veel beter
geweest als ik jaren geleden mijn postzegels had verkocht (met uitzondering van
China en India) en in plaats daarvan 30-jaar obligaties had gekocht (of een
groter huis om de hoek en zo is er nog wel meer op te noemen wat je beter had
kunnen kopen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten