De beurzen stijgen heel langzaam. Aandelen zijn duur geworden, maar steeds meer mensen vinden dat dit mag vanwege de lage rente (al is die niet meer record laag), de lage inflatie (al loopt die iets op) en dividendrendementen die in Europa kunnen wedijveren met de rente op high yield obligaties.
Het macroplaatje is degelijk, zeer kleine kans op recessie, inflatie is nog geen probleem en er komen nog geen waarschuwingen uit de kredietmarkt.
Het is moeilijk te bepalen of het sentiment reeds extreem positief is geworden. Volgens sommige surveys is dit nog lang niet het geval, maar volgens andere weer wel. Er is een hele horde die al jaren negatief is en blijft. Er zijn weinig superoptimisten, maar de meesten zien hogere koersen met volgens de charts weinig kans op valpartijen.
Markten trenden omhoog terwijl er eigenlijk geen echt nieuw goed nieuws is.Dat men in de VS de belasting gaat verlagen wisten we al, alleen de kans erop lijkt iets te zijn gestegen. Samen met indicaties voor hogere inflatie (ISM prices, plotseling wat loonstijging, huurstijging, forse stijging autoverkopen, lagere werkloosheid, hogere internetprijzen volgens State Street, de zwakkere dollar van de laatste tijd, een lijst lang genoeg om resoluut te kunnen zeggen dat de inflatietegenvallers voorbij zijn) is er even wat meer geloof in reflatie. Daar houden beurzen van totdat de FED het een kans ziet om de rente extra te verhogen.
Winstcijfers over het derde kwartaal komen er aan en die gaan meevallen, meer dan de gebruikelijke 4%. Ook omzetgroei lijkt wat mee te vallen. Dar is royaal op vooruitgelopen, dus die meevallende winstcijfers horen niet tot een extra hard stijgende beurs te leiden.
Normaal is wel dat een trending markt verder omhoog gaat, vooral als het langzaam gaat.
Wat zijn de zorgen?
Het begint een beetje veel op een zwakke versie van 1987 te lijken. De koersen stijgen terwijl net als toen de rente steeg en de dollar zwak was (alleen allemaal veel harder in 1987). Er is tomeloos enthousiasme over de winststijging en een recessie is onwaarschijnlijk binnen een jaar. Aandelen zijn veel beter dan vastrentend. Men prees zich in augustus 1987 gelukkig dat men niet al te veel verkocht had. Wat een kracht zat er achter de markt! Zelfs de glazenwassers kwamen binnen kijken op onze beursvloer wat de koersen waren (nu niet meer nodig, maar toen had niet iedereen meteen toegang tot de beurskoersen).
Is er nu ook zo'n signaal? Misschien. Men begint nu zelfs te zeggen dat de volatiliteit zo laag is dat het nauwelijks gevaarlijker is om een indexfonds van de S&P dan cash (Charlie Bilello, wel met waarschuwingen, maar toch).
De beren zijn murf geslagen, ze pruttelen nauwelijks nog tegen.
Ik houd van de dagelijkse cartoons van Hedgeye en daar zie ik al maanden een onafgebroken rij plaatjes van suffe beren die het zo tergend moeilijk hebben.
Er is uitzonderlijk lang geen correctie van 5% of meer geweest. Zeer velen geloven in het evangelie van buy the failed dip, ga short volatility. En dat blijft maar succes hebben.
Tot het natuurlijk keert. Wanner precies? Heel moeilijk te zeggen. Wie benchmarks moet verslaan kan hier haast niet op vooruitlopen, meestal duurt het te lang (zoals Keynes al zei dat markten langer irrationeel kunnen zijn dan de speculant solvabel). In 1987 kreeg portefeuilleverzekering de schuld van het plotseling en masse verkopen. Nu begint men her en der ook een beetje angst te melden over potentieel te enthousiaste verkopers (van volatiliteit, ETF's die ineens verguisd wordenen zo).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten