Tot 2 september was er volgens Bianco [en mij]een sterk verband tussen de ingeprijsde inflatie en de paniekmeter voor staatsleningen, de CDS kosten voor het verzekeren van staatsleningen tegen wanbetaling in de VS. Inflatieverwachtingen leidden CDS spreads met 39 dagen (zie plaatje Bianco). Deflatie door te lage groei was het probleem waardoor je steeds meer moest twijfelen aan de kredietwaardigheid van de VS eind 2008 en dat probleem liep er in snel tempo uit tot september 2009.
Vanaf september draaide het probleem naar te veel monetaire verruiming zorgt voor langdurig te grote overheidstekorten waardoor het uiteindelijk inflatoir misgaat. Dat inzicht drong bij beleggers door bij de jaarlijkse meeting van centrale bankiers in Jackson Hole waarbij o.a. Bernanke zei dat de rente extreem laag moest gehouden worden als de niveaus van werkloosheid, bezettingsgraad en inflatie dat vereisten, d.w.z. de niveaus en niet de veranderingen. Dus zelfs als de economische groei heel hoog wordt en de bezettingsgraad omhoogvliegt dan nog moet de rente niet omhoog als de werkloosheid rond te hoge niveaus (>>7%) ligt. Dat veranderde ook het denken over de tekorten van de overheid: die moesten doorgaan met stimuleren zelfs als de economie sterk aan zou trekken. De markt ging zich in snel tempo meer zorgen maken over de overheidstekorten. Griekenland was het eerste slachtoffer.
De FED is de laatste tijd bezig met plannen om de overliquiditeit terug te brengen. Dit zou de angst voor te veel inflatoire stimulering terug moeten brengen. De problemen van Griekenland leidden tot meer voorzichtigheid die te grote tekorten tegengaan. Daardoor zouden de CDS kosten uiteindelijk moeten dalen.
De inflatieverwachtingen reageren sterk op de inflatoire invloed van te hoge overheidsschulden in de toekomst van de landen met eigen valuta. Het Reinhardt/Rogoff verhaal dat VS/VK moeten streven naar 4-6% inflatie kan steeds meer ingeprijsd worden. Ook het Reinhardt/Rogoff verhaal dat defaults van overheden heel normaal zijn en niet zo zeldzaam als de ontwikkelde landen de laatste decennia hebben laten zien, is nog steeds stemmen aan het winnen.
Het blijft raar dat de markt bij de huidige lage bezettingsgraad en niet langer galopperende olieprijzen nu even veel inflatie inprijst als het hoogtepunt van de grondstoffenbubbel juni 2008. De bubbel in grondstoffen toen wordt dus even inflatoir geacht als de te grote overheidstekorten nu.
De CDS kosten laten zien dat er structureel een veel hogere risico-opslag moet worden ingeprijsd bij staatsleningen dan vóór 2008. Dat betekent dat de lange rente op staatsleningen structureel hoger moet zijn dan de korte rente (op Treasury bills etc) inclusief het gemiddelde hiervan in de afgelopen 5-10 jaar aangeeft: de risicopremie is niet langer de normale 1% risicopremie (het normale verschil tussen 10-jaars rente en de gewogen korte rente), maar nu 1,5% bij de huidige hogere CDS kosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten