overpeinzingen: bouwman en PdK, trumponomics, wilde goudmijnen, target2

PensioenPro (onderdeel van het Financieele Dagblad): daar staat deze week een oudjaarsfeuilleton in van Matthijs Bouwman, een sprookje over de Nederlandse pensioenfondsen. De hoofdrol is voor de directeur van het Pensioenfonds der Knopentellers, PdK. Men maakt zich zorgen over de kantoren in de pensioenstraat. Te korte funderingspalen, pannen die in zo’n grote getalen van het dak afwaaien dat er niet genoeg hele meer zijn om het hele dak te bedekken zodat de jongere werknemers nat worden, maar de ouderen gelukkig voorlopig nog droog blijven. Voortdurend verzakkingen door de vele stormen en ander onheil. Daarom zijn er voortdurend congressen waar men onder luid applaus verkondigt dat het allemaal uitstekend zal gaan en men zich echt geen zorgen hoeft te maken, de Ultieme Fundatie Regeling redt iedereen immers.

Dan komt het nieuws over wat de politieke partijen willen met ons pensioenstelsel. Luid zingend met Ben Cramer (de zanger, niet mijn directeur) wil 50plus de oude situatie herstellen. Het duurt even voor ik door heb dat de feuilleton van Matthijs Bouwman al was afgelopen….

Daarna volgt een stuk hoe Trump de performance van menig hedgefund redde. Ik heb al zo’n vermoeden waar Matthijs Bouwman met zijn feuilleton naar toe zal gaan.

Vorig jaar heb ik al een keer geblogd dat goudmijnen 90% in waarde gedaald waren. 

Als er dan geen massaal faillissement komt, dan zou een monumentaal herstel mogelijk zijn. Veel gevaarlijkere beleggingen dan goudmijnen zijn er niet. Ze zijn veel volatieler dan de goudprijs en dat is ook bepaald niet een rustig bezit (al doet menige goudgoeroe zijn best je anders te doen geloven). Voor sommige mensen zijn goudmijnen nog steeds een te rustige belegging en zij willen beleggen in drie maal geleverde goudmijnen (een recept dat vlak voor 1929 ook heel populair was bij gebrek aan een grote optiemarkt). Wie op 1 januari dit kocht op 100% zat op zeker moment in 2016 op 920% om daarna de hele winst te zien verdampen op een schamele 7% na. 

Trumponomics. Uit fiscale stimulering zonder het begrotingstekort op te voeren zal niet veel extra groei kunnen komen. Eenmalig de repatriëring van dood buitenlands kapitaal in 2017, doorwerkend naar 2018. Inverdieneffecten. Druk op consumptie door hogere inflatie en lagere uitkeringen voor de vergetenen en minderheden. Obamacare dreigt in de vuilnisbak te gaan vooralsnog zonder verzachting van de pijn (zoals trump beloofde) voor de huidige ontvangers van Obamacare

Trump heeft drie meevallers: de reeds genoemde repatriëring, plotseling wakker wordende animal spirits (lagere belasting, minder regulering, aanstekelijk vertrouwen) en herstel van de investeringen in energie (ongeveer 30% van alle investeringen in de VS) en materials.

Die meevallers gaan zorgen voor extra groei waardoor de pijn van lagere uitkeringen minder wordt. 2017 geen 2,1% groei maar 2,5-3% groei en idem voor 2018.

Dat is boven de consensus, die de drie meevallers nog niet echt mee durft te nemen omdat Trump alles zo ontzettend onzeker maakt.

De kerninflatie lijkt voorlopig geen probleem te worden, maar heel weinig te stijgen. De hogere rente bevordert de animal spirits omdat het de meer riskante, hoger renderende investeringen aanmoedigt (na een zeer lange periode van ontmoediging via strengere kredieteisen, dalende rente).

De lagere werkloosheid is goed voor het vertrouwen.

Infrastructuur. Dat moet toch echt op gang komen, daarmee zet je vergetenen aan het werk. Dit is nog niet zo hard nodig in 2017, maar als je de recessie wilt uitstellen tot na 2020 dan moet men in 2019/2020 volop aan de slag. Dan dreigt herverkiezing Trump.

Geldgroei EU is bemoedigend, meevallend/ maar:De ECB heeft nu staatsleningen ter waarde van 35% van het eurozone BNP opgekocht. Bij een stijging van de rente wordt dit toch wel een enorme last

Target2 saldi gaan weer helemaal de verkeerde kant in

(andrew Leese van Macro Strategy Partnership)