de week die was

Alles ging goed tot ineens op donderdag de koersen weer eens instortten. Waarom, dat was niet zo duidelijk. Nare verhalen van de FED, maar daar is de beurs meestal blij mee, want dan gaat de FEd nog door met verruimen. Nu dus nog jaren, vrijwel gegarandeerd.

Nare verhalen over COVID-19, maar dat was eigenlijk al lang bekend. In diverse republikeinse staten loopt het wat meer op dan gewenst. Ook in democratische overigens. Mondkapje dragen is een politiek statement geworden, democratische propaganda volgens Trump-aanhangers. Er is wel wat demping van het optimisme over wat er kan aan groei bij verdere heropening van de economie.

Olieprijzen donderen weer naar beneden, ondanks alle goede voornemens in Irak en Nigeria om niet te veel olie te gaan produceren.

Onbevredigend, maar de beurs was weer eens rijp voor wat daling na al die stijgingen. Overdreven optimisme, extreem kopen van call opties, bedrijven die failliet aan het gaan zijn. de beurs is overigens nog steeds overbought.

Millennials hebben de beurs ontdekt in coronatijden bij gebrek aan mogelijkheden je geld anders kwijt te raken. Tot op heden hadden ze veel minder dan vorige generaties op hun leeftijd aan aandelen gekocht. Nu begint dat te keren. Een van de redenen waarom beurzen op peil bedrijven bij gebrek aan verkopende boomers die niet zo houden van 0% of lager obligaties. Tina dus. Millennials vinden zich erg knap dat ze maar doorkopen, liefst aandelen die lekker aan het stijgen zijn (ja click maar even door met kopen, zo gaat hij goed, zong de veilinghouder al blogde ik vorige week).

Inflatie was volgens de statistieken omlaag, maar wat je echt ging kopen zoals boodschappen in de supermarkt werd duurder net als gezondheidszorg.   

Er is groeiende steun in de VS voor ‘black lives matter’ en dat loopt parallel met volgens de wedkantoren snel stijgende kansen voor sleepy Joe en een democratische meerderheid in de senaat.