Als ik het over de rente heb, dan zie ik me als een fossiel. Nog steeds denk ik dat de rente omhooggaat, terwijl deze al bijna 30 jaar in een dalende trend zit. Ik dacht dat de daling afgelopen was op het dieptepunt van de recessie rond 2001, maar dat was te vroeg.
Waarom zie ik de dalende trend van de rente niet. Het antwoord is natuurlijk dat ik een mastodont ben geworden. Dankzij Wilders is dat nu een eretitel, het staat voor iemand met een geweten, die vasthoudt aan de goede zaken (zoals in mijn geval de hogere rente) uit het verleden.
De AHA 1980 Erlebnis
In 1980 dacht ik er als jonge enthousiaste econoom ook zo over: waarom denken die mastodonten dat de rente niet kan stijgen? De inflatie loopt totaal uit de hand en de korte rente zal hemelwaarts rijzen. Dat werd gezien als jeugdig enthousiasme. De goeroe van die tijd Jacques Post van de ABN zag de rente nu even niet stijgen en dat was toch iemand die als een van de weinigen vaak geroepen had dat we naar de sociale heilstaat gingen en daarbij hoorde een stijgende rente en geen aandelen.
We waren volgens Ter Veer op weg naar het dieptepunt van de Kondratieffgolf, dus dat met die aandelen daar was hij het wel mee eens, maar met die rente was wat moeilijker. Je wist in die tijd natuurlijk wel dat hogere rente lagere beurzen (want lagere economische groei) betekende.
Men gaf ook toe dat men al jarenlang ten onrechte tegen de stijgende rente in aan het vechten was. Men was na 1950 gewend aan ongeveer 4% rente, toen halverwege de jaren zestig de rente ineens fiks ging stijgen (met de inflatie mee vanwege de loonexplosies). 7% rente werd als een soort gebraden kip gezien en 10% als gebraden kip met een kroontje etc. En toch maar volhouden dat de rente zou gaan dalen.
De mastodonten moesten nog een jaar in het zand bijten, maar toen kwam eindelijk de structurele rentedaling waar ze al decennia op hoopten. Die rentedaling was in die tijd heel goed voor de dekkingsgraad van pensioenfondsen.
Hoe anders is het nu, waar de koerswinsten op swaps en lange staatsleningen met ongekend grote scheppen binnenkomt (immers, de pensioenfondsen hebben nog nooit met zo’n hoge duratie van de vastrentende beleggingen gehad(nu inclusief derivaten als swaps die de duratie van de hele beleggingsportefeuille opkrikken tot meer dan 10 tot 18 voor heel wat portefeuilles, terwijl dat vroeger niet verder kwam dan 6 (modified duration, die rekening hield met hoge rente toen). Dus augustus was een supermaand qua beleggingsresultaat voor pensioenfondsen.
Al deze koerswinsten, die rond 1980 tot complete vreugdevuren bij pensioenfondsen zouden hebben geleid en tot extra verhoging van pensioenbeloften, leiden nu tot een pensioencrisis.
Pensioenfondsen werden in augustus schatrijk, maar worden bankroet verklaard door de boekhouders.
Als particulier had je in augustus echt niet het superrendement behaald van een pensioenfonds. Dus de particuliere pensioenspaarder is volgens de boekhouders nu echt helemaal failliet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten