de rentebubbel

De laatste dagen begint er een bubbel aan verhalen te komen over de huidige rentebubbel.
Ritholtz van The Big Picture (Do US Bonds Resemble Dot Com Stocks?) had hier een aardige post over.
Hij had drie basisopmerkingen waar je het gemakkelijk mee eens kunt zijn: de obligatiebubbel lijkt nu enorm op de technologie/Nasdaq bubbel van 1998:
1. Je ziet een momentum van de obligatiekoersen waardoor je "weet" dat dit de obligatiekoersen verder gaat omhoogsleuren.
2. Je weet eigenlijk heel goed dat de koersen veel te hoog zijn en dat dit verkeerd moet aflopen.
3. Je hebt geen flauw idee wanneer de tomeloze stijging van de koersen gaat stoppen.

Dat laatste is vervelend: krijg je nu lang genoeg tijd om je rug recht te houden dat de rente flink gaat stijgen of word je al eerder tot de orde geroepen voordat de rente gaat stijgen? De Nasdaq bubbel duurde zo lang dat het bijna niemand lukte op tijd voldoende afscheid te nemen van dit soort aandelen.
Ook nu is de druk heel groot om door te gaan met het verhogen van de rentematch. Je wordt al vervloekt dat je 3,5% als niveau voor de 30-jarige swaprente als zodanig hebt gekwalificeerd dat je verhoging van de rentematch beter kunt uitstellen. Door de lage dekkingsgraad worden sommige fondsen vermoedelijk gedwongen tegen de huidige rente van minder dan 3% alsnog tot een hogere rentematch over te gaan. Uiteraard zijn ze het met je eens dat de rente straks gaat stijgen, maar voorlopig wordt je als sufferd gezien dat je niet haastje repje op een niveau van 3,35% hebt geadviseerd de rentematch fors hebt laten uitbreiden.

In de Wall Street Journal stond een artikel dat de reële rente van 1% voor lange leningen de koerswinstverhouding eigenlijk 100 is (1 gedeeld door 1%), ongeveer even erg als de koerswinstverhoudingen in Japan in 1990 en de Nasdaq in 2000.

Ritholtz liet het bovenstaande plaatje van Tobias Levkovich, Citigroup’s chief U.S. equity strategist, zien waarbij de Nasdaqbubbel vergeleken wordt met de huidige rentebubbel. Het plaatje suggereert dat het nu de juiste tijd is om obligaties maar kapot te scheuren. Dat probert Ritholtz te nuanceren met zijn derde punt dat helaas maar al te waar is.