Tot op heden ben ik alleen maar negatieve artikelen en reacties tegengekomen over het pensioenakkoord dat er vermoedelijk gaat komen.
Terwijl eigenlijk nog niet zo veel vaststaat wordt al de vloer aangeveegd met het pensioenakkoord. Ik kan me daarom redelijk goed vinden in het artikel dat Anton van Nunen (zie titel van stukje) in IPN schreef.
Je kunt beter maar onder ogen zien dat pensioenen niet meer zo zeker zijn.
Het stelsel dat op een of andere manier vermoedelijk vaarwel gezegd gaat worden maakte goed beleggen door pensioenfondsen erg moeilijk. Je rekende je arm met erg lage risicovrije (?) beleggingsvoeten en daardoor word je gedwongen te weinig risico te nemen en te weinig te indexeren.
De beleggingshorizon is te kort geworden in FTK, het huidige stelsel. Je doet in je broek voor kleine tekorten die je in zeer korte tijd moet recht zetten, terwijl de verplichtingen tientallen jaren lopen. Als je tracht te berekenen wat over zo'n lange periode het veiligste is, het meeste opbrengt, dan zijn dat niet de lange nominale waarden waar het huidige keurslijf van FTK een pensioenfonds mee volstopt, maar een goed gespreide portefeuille zakelijke waarden en nominale waarden (inclusief credits).
Het nieuwe stelsel gaat zo'n portefeuille makkelijker te aanvaarden maken, waardoor de kans op indexeren zal toenemen. Nu knopen we ons te veel op aan nominale verplichtingen, terwijl eigenlijk iedereen in reële termen een aanvaardbaar pensioen wil. Extreem veel in lange leningen beleggen bij een rente lager dan 4% heeft op lange termijn maar heel weinig kans om goed uit te pakken. Zo lang er niet veel inflatiegevaar is kan het niet veel kwaad, maar als dat er wel in grote hoeveelheden is (=nu nog niet niet) dan moet een pensioenfonds zich verzekeren tegen inflatie, ook als dat betekent dat afstand gedaan moet worden van de nominale zekerheid (via afdekking renterisico).
Nederland is een van de weinige landen waar niet gewerkt wordt met de verwachtingswaarde van beleggingen, maar alleen met risicovrije voeten (die in tijden van inflatie heel gevaarlijk kunnen zijn). In het buitenland is men niet helemaal gek door te werken met verwachtingswaarden voor opbrengsten van pensioenbeleggingen.
Als er geen pensioenakkoord zou komen, maar men gewoon zou doorgaan met FTK, dan zouden steeds meer wetenschappers gaan protesteren tegen de onzalige manier van beleggen die hier de consequentie van is, namelijk je extreem volladen met lange vastrentende waarden, veel te weinig zakelijke waarden. Dat is heel slecht als de economische tijden verbeteren (kansrijk scenario nu iedereen de tijden zo slecht vindt) en als de inflatie stijgt (ook bepaald niet denkbeeldig).
Men zou dan roepen dat men wel risico moet nemen etc.
Het bedrijfsleven komt er in het pensioenakkoord goed van af. Maar bijstortingen afdwingen als het slecht gaat met het bedrijfsleven is gevaarlijk en kan leiden tot allerlei problemen (zoals werkloosheid).
Men is bang voor potverteren, maar dat valt wel mee in de huidige situatie waar gerekend wordt met veel te lage belegginsgopbrengsten in de toekomst. Na de kredietcrisis werkt men met veel te lage verwachte opbrengsten. Het is helemaal niet zo dom of roekeloos rekening te houden met beleggingsopbrengsten die heel normaal waren in het verleden.
De nieuwe sturing op een dekkinsgraad van 100% is helemaal zo raar nog niet, je stopt vanzelf wel met uitdelen als de dekkingsgraad te laag wordt. Je kunt royaal zijn als de dekkingsgraad boven 100% is (dat valt overigens nog te bezien, pensioenfondsbesturen zijn vrijwel allemaal voorzichtig), maar vergeleken met het verleden ongekend streng als de dekkingsgraad lager is dan 100%. Daar zit ook een bepaalde rechtvaardigheid in.
Er is geen enkele reden om aan te nemen dat pensioenfondsbesturen ineens roekeloos zullen gaan indexeren, ze zijn nooit zo royaal geweest. Premies werden te laag omdat de overheid reserves dreigde te gaan belasten en bij o.a. het ABP deed men gewoon een greep in de kas. Dat wordt nu moeilijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten