De verliescyclus, zoals hierboven aangegeven is op aan het schuiven richting de ontwerpfase. Tot het Franse probeersel leken de plannen om uit de crisis te komen nog helemaal nergens op, nu beginnen er enigszins contouren duidelijk te worden hoe je een en ander vrijwillig zou kunnen herstructureren.
Als je in de ontwerpfase zit, dan zit je ongeveer op het diepste punt van de vierjaarscyclus. De voorkant van The Economist geeft aan dat het probleem niet langer gebagatelliseerd wordt, dat men gecapituleerd is en men plannen aan het ontwikkelen is om er uit te komen.
Van alle kanten wordt overigens nog wel gewaarschuwd dat het een mooi probeersel is, maar dat als het voorstel van de Fransen niet verbeterd wordt niet de eindoplossing is. Het helpt de Franse banken maar is nog onacceptabel voor o.a. de Grieken.
Dat commentaar is juist, maar men gaat met goede kans inderdaad echt wel iets beters verzinnen richting Brady Bonds met een extraatje en flinke verlenging van de looptijden.
Het plan van Sarkozy lijkt wel op de kindertekening waarbij de ouders het kind uitbundig prijzen. Je kunt er allerlei vaktechnische bezwaren tegen inbrengen, maar het motiveert het verder tekenen wel. Langzaam worden de tekeningen beter. In het Griekse geval kan dat verrassend snel gaan.
Men noemde de Sarkozy obligaties al een soort Brady bonds, maar dat is wat overdreven of te vroeg gejuicht. Ik heb het op mijn blog al over Draghi bonds gehad, want ik dacht dat de echte oplossing niet meer onder het bewind van Trichet zou worden uitgedokterd. Onzekere waardeloze Griekse obligaties inruilen voor een veel kleiner bedrag aan veilige liefst zeer langlopende leningen met een extra als de economische groei in Griekenland hoog uitvalt, dat lijkt op zich wel de ongeveer de oplossing waar het naar toe moet gaan. Met zeven jaar verlenging zoals de Duitsers willen, dat is echt veel tekort, alhoewel een duizendjarig rijk ook weer ongewenst is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten