Seamus was de hond die in 1983 door Romney boven op het dak van zijn stationcar richting buitenverblijf in Canada werd getransporteerd. Dit belangrijke nieuwsfeit werd reeds in 2007 opgediept door Neil Swidey, die alleen hiervoor al als belangwekkend reporter van de Boston Globe in de komende eeuwen herinnerd zal worden.
Dit enorme dierenleed werd door Gail Collins dit republikeins verkiezingscircus van 2012 zo'n 30 keer reeds voor het voetlicht gebracht. Haar laatste briljante bijdrage was: Dogging Romney in de New York Times.
Het gruwelijke verhaal van Seamus wordt in steeds meer geuren en kleuren in de media afgeschilderd. Het gezin Romney was zoals het een mormoon betaamt te groot om inclusief de hond in een stationcar te passen en omdat Seamus een onmisbaar lid van de familie was, werd hij boven op het dak van de auto meegenomen. In 1983 was dat nog heel gewoon, zo kopte HP de Tijd. Er is de nodige onenigheid over het ding waarin hij vervoerd werd, of dat wel of niet luchtdicht was maar volgens Romney kroop Seamus altijd 100% vrijwillig (net als de beleggers voor de swap van hun waardeloze Griekse leningen in iets anders onduidelijks, maar met 15% dat echt iets waard is) in dit ding. Zo werd hij gedurende een 12 uur durende martelgang richting Canada vervoerd. Na enige tijd traden er complicaties op: de arme Seamus raakte dermate aan de diarree dat een en ander niet meer met ruitenwissers weg te krijgen was. Romney moest daarom een noodstop inlassen bij een benzinestation en gewapend met een flinke waterspuit wist hij Seamus schoon te spuiten en ook de stationcar weer te bevrijden van Isabellabruine kleuren.
De Dogs Against Romney beweging (zie T-shirt) haalt dit wapenfeit steeds aan als de harteloze manier van crisismanagement die Romney aanhangt. De familie kon tijdens de schoonmaakbeurt rustig een kopje thee drinken, maar de zwakkere kreeg de volle lading. Zwakke honden en andere ongelovige Amerikanen kunnen nu ook zo'n schoonmaakbeurt verwachten.
The New Yorker had Santorum als hondje van Romney op de voorpagina (zie plaatje, http://www.newyorker.com/reporting/2012/03/12/120312fa_fact_lizza#ixzz1ochYqsyO). Santorum doet zijn ontlading over Romney heen, maar het blijft niet aan Romney kleven: hij weet een en ander cleanish klinisch cynisch op te lossen. Door alle ophef over Seamus is Romney zelfs menselijker geworden (kennelijk kun je frontrunner wordne in de republikeinse verkiezingen, terwijl je ervan verdacht wordt niet menselijk te zijn).
Uiteraard is er een fanclub van Seamus (http://seamus2012.com/). De nieuwe first dog moet Seamus II heten. De Amerikanen hebben wat met de first dog van de president. Obama zal Bo niet hetzelfde aandoen as Seamus, zo heeft hij beloofd. Bij de ouderen onder ons staat het beeld van Johnson die zijn first dog bij de oren/ in zijn nekvel optrok in het geheugen gegrift. Het derde plaatje laat zien dat Romney een nieuwe groep aanhangers heeft aangeboord.
N.B. Isabella was de Spaanse edelvrouwe die tijdens de 80-jarige oorlog beloofd had zo lang het beleg van Oostende niet gunstig was afgewikkeld zij geen nieuw ondergoed zou aantrekken. De kleur van het ondergoed heet sindsdien Isabellabruin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten