Min verhaal over geschiedenis en golven
in de economie vond men interessant, maar mijn ‘running gags’ gingen bijna
allemaal de mist in
Soms veronderstel ik te veel kennis
aanwezig, zoals over de Koreaanse oorlog en de serie Mash met titelsong “Suicide
is Painless”(it brings on many changes etc.).
Ik heb 40 jaar gewerkt bij BMO en voorgangers
en daarom lijkt het voor sommigen of ik er altijd geweest ben (het 'Boemibol'- effect). Dat ik me dingen
kan herinneren, er bij was, ver voor mijn tijd.
Ruud Oude Wolbers had een keer een foto
van Donald Sutherland, op wie ik veel lijk, rondgestuurd als kiekje van mij
tijdens de Koreaanse oorlog. En enkele collega’s geloofden echt dat ik had
meegevochten in de Koreaanse oorlog. Nu ben ik niet meer van de jongsten, maar
begin jaren vijftig toen de Koreaanse oorlog speelde was ik er nog niet of een
baby
De cynische titelsong van Mash, een
parodie op de Vietnamoorlog ingekleed als Koreaanse oorlog, omschrijft redelijk
goed het economische fenomeen van creatieve vernietiging. Flink afschrijven en
dan overnieuw beginnen, zorgen voor de creatieve transformatie.
Nou, dat kwam in het geheel niet over,
nul reactie Mash is te lang geleden uitgezonden..
Een uitleg van de
Kondratieffgolf is dat schulden langdurig moeten worden afgeschreven in de
lange slechte periode. Ik voegde dus toe dat economische suicide echt niet painless
was.
Even later had ik het erover dat men
weer stemt voor een regering die het geld laat rollen. Zie Argentinië, beurs
-50%. Financial suicide is niet painless.
Weer later had ik het over het
verschijnsel van Moderne Monetaire Theorie, waar men overheidsschulden gaat
kwijtschelden voor investeringen in goede zaken. En hé,hier lijkt economische
suicide wel painless.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten