Powell /FED speelde meer voor duif dan
de meest optimistische scenario’s,
Er was toch de nodige vrees vooraf dat hij weer met iets havikachtigs aan zou komen.
Hij verontschuldigde zich dat de FED niet
meer naar de markten had gekeken. De FED geeft het op om nog duidelijk hogere
FED-rentes te voorzien, Powell zei dat de volgende verandering zowel omhoog als
omlaag kon zijn, data dependent.
Patience, patience is het nieuwe
devies van de FED. Meer vanwege de lagere inflatieverwachtingen dan vanwege te
slechte macro van de VS. Het risico van import van tegenvallende groei uit
buitenland en financiële instabiliteit is te groot om de rente te verhogen.
Als de markten er meer om vragen zal
het beleid om de balans te verkorten worden aangepast. Er is zo wie zo een
grotere balans nodig dan een jaar geleden gedacht, omdat anders de korte rente
te moeilijk te sturen valt. Deze dreigt nu al vaak boven de aangegeven range
uit te komen.
Powell zet nog wel de kanttekening bij
inflatie dat de marktverwachtingen iets te ver naar beneden lijken te zijn
doorgeschoten.
Dat lees ik overigens wel meer. De ingeprijsde
marktverwachtingen voor inflatie worden flink beïnvloed door oplopende
volatiliteit en dalende olieprijzen. De echte inflatie likt toch wat te kunnen
oplopen in de VS. Ben Breitholtz van Arbor Science had er een heel verhaal
over.
Mijn collega Steven Bell is bang voor
te hoge stijging van de lonen en ziet de ECI, employment cost index, stijgen
met 0,8-0,9% per kwartaal. Dat zet enige druk op de winstmarges, vooral nu de
economische groei iets afzwakt.
En daar zit een van mijn nieuwe
angsten in: de winstgroei valt verder tegen in 2019 (en misschien 2020). Er is
niet eens een economische recessie voor nodig. Het gaat niet goed met de
wereldhandel door al dat Trumpiaanse geweld en afzwakkende groei in China en ook
met de investeringen gaat het even wat minder. Winstgroei is normaal gesproken
lager dan de groei van het nominale BNP als wereldhandel en investeringen
minder hard groeien dan het BNP (en andersom). Dat dreigt nu dus.
Met een geweldig handelsverdrag tussen
de VS en China en met enorme fiscale stimulering door China zou de wereldhandel
moeten herstellen. Dit gaat waarschijnlijk wel in mindere of meerdere mate
gebeuren, maar dit helpt nog niet voldoende in het eerste half jaar. De
verwachtingen zijn optimistisch. Natuurlijk komt er een handelscompromis en dat
brengt rust in de tent, al gaan de schermutselingen rond intellectual property/
Huawei onvervaard door. Iedereen verwacht dat China genoeg zal stimuleren om de
groei op gang te krijgen.
(cijfers Matejka van JP Morgan)
Men zou meer gaan doen dan rond 2016 maar minder dan
rond 2009. Dat is optimistisch, omdat China nu minder de infrastructuurknop kan
inzetten en extra kredietgroei tot minder economische groei leidt dan in 2009
of 2016. Kredietgroei moet nu veel gematigder blijven. Een stimulus groter dan
in 2016 leidt op termijn tot grote crisis. Die verwacht ik overigens ook, zo
rond 2024/2026. Maar ik denk dat China minder gaat stimuleren dan in 2016.
Het winstseizoen was redelijk,
duidelijk beter dan gevreesd. Het bedrijfsleven ziet nog geen recessie komen en
guidance valt daarom vaak mee. Ondertussen gaan de macro groeivoorspellingen
onverdroten verder omlaag.
Voor de eurozone begint het penibel te
worden. De groeiterugval in Duitsland en Italië is zorgelijk. Groei in de VS
lijkt niet boven de 2% uit te komen in de VS en diverse brokers zitten al op
1,7% of lager.
We gaan na maart af op de
schermutselingen rond het schuldenplafond in de VS. Die zullen hevig zijn. Meer
geld voor de muur en defensie en minder voor uitkeringen. Dat ligt niet goed
bij de democraten. Meer infrastructuurinvesteringen begint steeds moeilijker te
worden bij het huidige overheidstekort en de voortdurend oplaaiende ruzies
tussen democraten met Trump/ republikeinen. Republikeinen willen infrastructuur
financieren via een nieuw financieringsvehikel, maar democraten willen gewoon
cash zien uit de begroting. Infrastructuurplanne
n gaan uitgesteld worden en
dreigen te laat te komen voor de o zo noodzakelijke extra groei in een
verkiezingsjaar.
Hoofdpunt van de zorgen is dat bij doorgaand
pessimisme over winstgroei men niet bereid lijkt te zijn om meer dan 16 keer de
geschatte winst een jaar vooruit te willen betalen voor de S&P500 (nu $173). Dat komt nu uit op ongeveer 2750. Dit is het 40 weeks gemiddelde. Trendvolgende strategieën
blijven meestal voorzichtig bij koersen onder het 40 weeks gemiddelde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten