In de vorige blogposten heb ik nogal
wat somberheid laten doorschemeren. De cyclus begint steeds meer tekenen van
slijtage te vertonen, de politieke cyclus is niet meer zo gunstig in de VS, de
FED heeft voorlopig genoeg zijn best gedaan, het gaat niet goed met de
winstontwikkeling en dat terwijl de groei nog boven trend lijkt. Maar de beurs
trekt zich in 2019 nog niets aan van dit soort neerslachtige beslommeringen.
Lang leve de FED en China, zo schalt het over de beurzen. De FED is van een
veel te krap monetair beleid (er werden bijna vier renteverhogingen voor 2019
ingeprijsd) naar een te ruim monetair beleid (er wordt een renteverlaging
ingeprijsd) gegeven de economische groei gegaan. Dus komt er meer groei, inflatie,
gaan winsten weer omhoog en moet je meer betalen voor winsten. En dat blijft zo
want de FED wordt voorlopig niet bezoedeld in haar daden door stijgende
inflatie, dat mag voortaan, inflatie wordt gekuist richting dat de gemiddelde
inflatie van de afgelopen zeg tien jaar weer hoog genoeg is.
Matejka, de voortrefelijke strategist
van JP Morgan voor met name Europese aandelen, is al een tijdje bezig met
optimistische verhalen over de aandelenbeurs. Episode vier gaat over China. Daarin
houdt hij een overtuigend verhaal dat het herstel in China nog wat verder te
gaan heeft. Hij denkt dat het herstel beter is dan dat van 2016/2017 gegeven de
fiscale en monetaire impuls en de nu sterke yuan, geen drainage van
valutareserves meer, waardoor minder stimulering weglekt. Het verhaal komt wel
net nu de leiders in China steeds luider laten doorsijpelen dat men wel genoeg
gestimuleerd heeft.
(plaatje Matejka)
De groei reageerde laat op de sterke
kredietimpuls in China. Dat kwam natuurlijk door de enorme onzekerheid die
Trump deed nederdalen over het Chinese bedrijfsleven met al die beloofde,
steeds enormere importheffingen. 25% is killing, 10% is nog net te doen, maar
niet fijn.
Er is plotseling volop vertrouwen dat
het redelijk goed komt met die handelsoorlog (hup ome Liu, Trump kan niet veel
meer als hij herkozen wil worden en moet Chinahater Lighthizer steeds meer de
mond snoeren), dat China door moet gaan op de ingeslagen weg van meer sturen op
de binnenlandse economie, meer op het bedrijfsleven en minder afhankelijk moet
worden van export en buitenlandse investeringen en ook dat de schuldengroei
beteugeld moet worden.
Dan gaat die kredietimpuls natuurlijk
ineens wel werken. En die lijkt ook nog eens wat groter te worden. M1 groeit
weer, er is weer vertrouwen. PMI’s herstellen en dat herstel zal verder gaan.
Is er nog wat te kniezen? Ja, natuurlijk.
De beroepsbevolking groeit niet meer en daarom gaat er minder geïnvesteerd
worden. Het herstel van de groei van de industriële productie heeft dan niet
meer zo ver te gaan.
China blijft inzetten op een relatief
grotere dienstensector. Dat betekent minder groei van de productiviteit, minder
investeringen. Groei hoeft niet meer boven 6,5% te liggen.
(plaatjes BCA via Borodovski van WSJ Sober Look)
China profiteert nog steeds van
doorgaande urbanisatie, maar minder. De schulden zijn al zo hoog, dat er minder
groei gekocht kan worden met nog meer schulden. De groei van M1 trekt aan, maar
is nog steeds niet hoog en het lijkt erop dat de centrale bank iets minder
scheutig gaat worden, want schuldengroei mag niet uit de hand lopen. De lange
rente is reeds behoorlijk gestegen.
Dus, het herstel van China zal nog wel
wat verder doorzetten, maar men zal toch niet willen sturen op langdurige groei
boven 6,5% nu de beroepsbevolking niet meer groeit en de schulden nog steeds te
hard groeien. Goed genoeg voor hogere grondstoffenprijzen, men gaat meer auto’s/
varkens/ melk/ grondstoffen kopen: goed voor Europa en rest Azië/ Oceanië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten