Ik doe mijn beleggingen zelf, maar ik kom op een leeftijd dat het misschien verstandig is dat uit te besteden aan bijvoorbeeld de bank. Mijn moeder begon op mijn huidige leeftijd te dementeren. Zo ver is het nog niet met mij, maar wie weet tref ik ook dat lot over niet al te lange tijd.
Ik ben nogal een eigenwijze belegger en beleg veel in individuele aandelen en niet zo veel in fondsen. Sinds bijna een jaar beleg ik weer wat in obligaties in plaats van deposito's via ETF-en. Misschien dat ik weer wat obligatiefondsen moet bijkopen. Men vond het geen probleem dat ik offensief belegde (ongeveer 70% aandelen en ongeveer 30% in obligatiefondsen/ deposito's). Gezien mijn leeftijd zou ik een advies van 30/70 verwachten in plaats van mijn huidige 70/30. Hij probeerde uiteraard me over te halen een deel van mijn geld te beleggen bij de bank met offensief profiel. Tenslotte belegt de bank beter dan de particulier. Hij was wel erg overtuigd dat de bank het beter gedaan had dan ik met mijn te grote voorkeur voor de AEX. Ik zei nog dat de laatste paar jaar de AEX het niet zo slecht had gedaan tegen de wereldindex, ondanks het hoge gewicht van bijna 50% van de VS met die grote wonderfondsen waar de Nederlandse belegger niet tegen op kan qua performance. Ik verwachtte een portefeuille van de bank uit bijna allemaal ETF-en, maar nee, het waren bijna allemaal individuele aandelen inclusief steeds meer Nvidia zei hij trots. Geen alternatieve beleggingen zoals grondstoffen. Uiteraard geen venture kapitaal of hedge funds want die zijn problematisch illiquide voor de kleine belegger. Zo'n 1% in high yield, maar verder weinig fratsen.
Ik zei dat aandelen nu toch wel duur waren en ik toch beter wat meer dividend kon opzoeken (stijgende dividenden via de aristocrats). Maar nee, dat was op lange termijn verliezend in zijn ogen, je moest je vol laden met groei-aandelen. Hoe anders was dat in de jaren negentig toen we allemaal religieus uitgelegd kregen via o.a. de studies van Lakonishok dat je in waarde-aandelen moest beleggen. Distress had je dan volop en dat risico werd goed gecompenseerd. Dan had je nog de theorie van Fama en French dat naast het gewone aandelenrisico je ook gecompenseerd werd voor die distress van waarde-aandelen en voor de illiquiditeit van small caps. Dat werd natuurlijk veel te populair bij institutionele beleggers en begonnen groei-aandelen een enorme inhaalslag. En kleine aandelen zitten ook al jaren in het verdomhoekje. Dat is niet zo uitzonderlijk als de enorme underperformance van waarde-aandelen. Underperformance van small caps voor tien jaar ongeveer is al menigmaal gebeurd.
Men stapte daarna over naar Emerging Markets. Dat is nu ook helemaal uit, vooral ook door de ongelukken met Russische en Chinese aandelen. En als grondstoffen het niet goed doen, zoals ook vaak het geval was de afgelopen jaren, dan ben je niet blij met Brazilië. Maar je zou toch gecompenseerd moeten worden voor het hogere risico en de betere groeivooruitzichten. Ja in India, nee in China al tijden.
Structureel populair is laag risico aandelen. Waarom die het zo goed deden is me onduidelijk.. Ze zijn gemiddeld van betere kwaliteit en je loopt minder vaak tegen onnodig risico aan, maar dan toch is de outperformance wel erg groot geweest. De laatste jaren dan weer niet, want de magnificent seven is meer dan gemiddeld riskant. In de jaren zeventig was ik al op de hoogte van de goede prestaties van Elsevier (nu RElX) en de performance sinds beursintroductie is wonderbaarlijk geweest van dit voorbeeld van laag risico.
Daarna begon men momentum als factor op te voeren die goed scoorde. Waarom na de extra kosten, is me wederom een raadsel In mijn studie op de universiteit scoorde het ook al goed bij Nederlandse aandelen (dat was met name het gevolg van één aandeel, Davo Ubbink, nu niet meer genoteerd. Dat ging in de jaren zestig bijna failliet (van 200+ naar 6) en herstelde daarna flink (naar 100+). Het enige dat ik me nu voor houdt is dat dit momentum beleggen zorgt voor extreem doorschieten van koersen en dat als het bedrijf niet failliet gaat je op zeker moment in moet stappen (vorig jaar bij Adyen bijvoorbeeld). .
Ik zag nog een veel te groot vertrouwen bij de beleggingsadviseur dat de bank de index zou out performen. Hij had geen medelijden met me voor de veel te grote afhankelijkheid van een goede performance bij mij de laatste tijd van ASML. Geen waarschuwingen dat dit toch niet goed kan blijven gaan. Mijn filosofie is dat je je winnaars vast moet blijven houden. Dat doe ik dus ook te veel met verliezers. Voor een groot deel kwam dit omdat ik het in mijn werkzame leven het te ingewikkeld vond om te handelen, omdat je dat allemaal moest afstemmen met compliance. Het gevolg van die strategie is een behoorlijk onevenwichtige portefeuille met te grote gewichten in de winnaars van het afgelopen decennium. De performance was overigens zo gek nog niet. Inderdaad, het hield de S&P500 niet helemaal bij de afgelopen jaren, maar wel de AEX. (met dank aan o.a. ASML, Wolters Kluwer en DSM (ondanks drama afgelopen paar jaar)). Ik heb daarom deze strategie niet verlaten, ook al heb ik sinds mijn pensioen geen last meer van melden voorgenomen transacties bij compliance. Maar het is verstandiger meer in ETF-en te beleggen. Die door mij verwachte aansporing door de beleggingsadviseur bleef uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten