De Finanial Times wijdde dit weekend een half katern aan de teloorgang van de American dream (Goodbye, American dream door Edward Luce vanuit Washington).
Somberheid alom in de SV en geen wonder dat het consumentenevrtrouwen niet herstelt in de VS. Ook de New York Times deed deze dagen weer een flinke duit in het zakje.
Krugman had weer een zwartgallige column (defining prosperity, waarin hij stelt dat het nieuwe normaal een werkloosheid van meer dan 10% is) en het mest geëmailde artikel was four deformations of the acopolypse (d.w.z welke vier stommiteiten tot de huidige ineenstorting van de VS had geleid (zoals de afschaffing van de gouden standaard (onzinnig argument), de groei van de financiële sector die tegenwoordig als een soort belasting op de economie gezien wordt, een prachtig verhaal voor Londen en Shanghai als men deze gedachte voortzet met vedere wetgeving om New York als financieel centrum te decimeren, de belastingverlagingen van Bush en Reagan (voor de zeer rijken was dit inderdaad onzinnig) en de enorme inkomensongelijkheid (eens)).
Het verhaal in de Financial Times is verontrustender. Via interviews onderbouwt men dat het slecht gaat met de middenklasse in de VS. Men zegt nu heel onamerikaans dat men verwacht dat hun kinderen het slechter zullen krijgen dan zij. Dit zegt men omdat men vroeger met een inkomen in de industrie en mijnbouw goed rond kon komen en nu met twee inkomens nog in problemen dreigt te komen. Men haalt het voorbeeld aan van een vrouw met middelbare school en nog een paar jaar vervolgopleiding die maar de helft vedriende van haar vrijwel ongeschoolde vader als mijnwerker. Deze vader had het heel goed. De onderneming waar hij werkte betaalde de ziektekostenverzekering en zorgde voor een goed pensioen.
Het gaat goed met de rijkste 10% en slecht met de andere 90%. De reële inkomens zijn sinds de jaren 70 niet meer gestegen. De welvaart is alleen maar gestegen door twee inkomens in het gezin en door het opsouperen van de overwaarde van het huis. Men klaagt over de agressieve benadering door hypotheekmakelaars die zelfs meerdere keren per avond belden om aan te zetten tot een hogere hypotheek.
Het lijkt wel alsof bijna elk gezin achterloopt met zijn hypotheekbetaling.
De echte problemen komen als men tegen hoge medische kosten aanloopt, een ongeval of als men meer dan een kind naar een goede universiteit wil sturen.
Je ziet dat Amerika nu niet langer aan kop staat met het percentage academici in de wereld in de leeftijdsgroep 25-35.
De bijna afschaffing van de vakbonden in de VS is zich aan het wreken in veel te veel onzekerheid voor de middenklasse. Amerika heeft zijn sociaal vangnet te slecht geregeld en dat leidt tot armoede. Men komt als men in een arm gezin opgroeit in een soort fuik en men heeft minder kans om rijk te worden dan in heel wat andere landen. De Amerikaanse droom is uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten