schade bij lange Amerikaans staatsobligaties als in 1994

Met een vertraging van 19 jaar en een kwartaal volgt het verlies op 30 jaars staatsleningen (total return) al enige tijd 30-jaars staatsleningen in de VS het 1994-sceanrio. In Duitsland is de schade veel kleiner. In Europa gaat het naar verwachting langdurig slechter dan in de VS, maar in Europa kan men zich niet helemaal onttrekken aan de rentestijging in de VS (of beter gezegd: helemaal niet, je bent straks toch een dief van je portemonnee als je niet in die dan 4%+ renderende Amerikaanse veilige staatspapiertjes belegt).

Sinds Bernanke op 22 mei begon te vertellen dat QE afgebouwd zou gaan worden onder bepaalde voorwaarden is de rente aan een gigantische opmars begonnen.

Waarom is de markt zo verrast? Alle mensen met ook maar een beetje boerenverstand die je spreekt zeggen: “Hoe kun je zo verrast zijn, je wist toch dat het een keer zou ophouden?”

De schade bij lange obligaties is vergelijkbaar aan het worden met de eerste fase van 1994, toen iets vergelijkbaars gebeurde. De FED had na een lange periode van lage rente, zonder renteverhogingen, het zich in het hoofd gehaald de rente een keer te verhogen. De markt was totaal verrast, nu al, terwijl alle leken al hadden gezegd dat je wist dat het een keer zou gebeuren. Men was eindelijk de FED gaan geloven dat de rente lang laag zou blijven en de inflatieverwachting verder omlaag moest. Dat geloof werd overdreven en een enorme correctie werd noodzakelijk.

 In 2012 was het geloof in langdurig lage rentes, steun vanuit de FED voor bijna eeuwig tot ongekende hoogte opgeklommen. Men verzette zich niet tegen de trend van dalende reële rentes, want dat was normaal in het Nieuwe Normaal. Er kwamen wat barstjes in dat verhaal toen de goudprijs maar niet verder wilde stijgen en ook dat Reinhart Rogoff hun huiswerk niet zo goed gedaan hadden met hun conclusie dat overheden moesten bezuinigen tot ze erbij omvielen om de schulden versus het BNP terug te dringen tot beneden 90% op straffe van lage groei voor eeuwig (zo lang als het rijk van het nieuwe normaal zou duren).

Hoe veel wordt de Europese rente mee omhoog gezogen door de VS? Als men de rente in Europa te laag vindt, dan gaat men dat meer zien aan de koers van de euro dan aan het renteverschil zegt Woody

 De koersval is behoorlijk vergelijkbaar met 1994, maar zo voelt het niet aan. In 1994 kon je het gewoon niet geloven dat de rente zó veel steeg. Waarom toch, dacht men, inflatie gaat toch de goede kant op? Nu denkt men hetzelfde over inflatie, maar niemand is verbaasd dat rentes gestegen zijn. In Europa is de stijging peanuts bij wat de Europeriferie te verduren heeft gehad en ook bij wat in de VS de afgelopen maand gebeurde.

 Maar het voelt dus niet zo aan, niemand zegt dat de huidige rentes krankjorum hoog zijn. Er zijn er natuurlijk een hoop die zeggen dat het te hard is gegaan en er tikje af moet. Als je de stijging moet verklaren uit de verbetering van de fundamentals , dan zegt Benderly bijvoorbeeld dat een ISM van 60 nu is in geprijsd.

Nee, de huidige rentestijging kun je niet verklaren met oplopende inflatieverwachtingen (dat was ook niet de verklaring in 1994). De enige verklaring is vooruitlopen op een minder soepel monetair beleid, omdat het eerste signaal van verkrapping is afgegeven en er daarna vrijwel altijd nog talrijke nieuwe signalen komen, ook al piept de FED dat de rentestijging wel erg hard gaat.

 

In 1994 was de FED echt verrast, nu nauwelijks. Ze hadden al een aardbeving gezien in 2009. Men wist vanuit de rente-explosie van 1994 dat als je niets doet de markt in een klap alle renteverhogingen in prijst die noodzakelijkerwijs horen te volgen na de eerste verhoging.

Nu voorspelt jan (Hatzius) en alleman (de Amerikaanse agent van financieën) hogere rentes. 5% is niets bijzonders voor 2017.