De tabel van The Economist geeft de hoeveelheid goud van de centrale banken per hoofd van de bevolking. De grote hoeveelheid goud per persoon in Libanon en Portugal springt meteen in het oog. De nouveau riches van Koeweit en Singapore beginnen het oude geld al behoorlijk te verdringen (chart of the day of The Economist; Bullion for you: http://www.economist.com/blogs/dailychart/2011/04/gold_reserves).
Ook The Economist is verbaasd over de tweede plaats van Libanon. De goudreserves zijn gekocht in de voor Libanon gouden jaren 60 en 70. Deze goudreserves werden goed bewaakt en beschermd door allerlei wetgeving, ook ten tijde van de burgeroorlogen. Vooral de gouverneur van de centrale bank Edmond Naim heeft zich uitgesloofd de goudreserves niet te verkopen. Volgens de legende sliep hij in de bank om de goudreserves te beschermen.
Portugal had goud van zijn koloniaal verleden, maar het was Salazar die sinds 1938 een echte oppotter van goud was (bron: http://www.spiritone.com/~gdy52150/goldp6.html). In de Tweede Wereldoorlog verdiende het neutrale Portugal onder deze fascist veel geld, wat deels in goud werd belegd. Duitsland had veel wolfraam nodig voor ammunitie en kocht dit van Spanje en Portugal. De Geallieerden wilden het de Duitsers moeilijk maken en kochten ook Wolfraam van Portugal en joegen hierdoor de prijs van wolfraam en de kosten voor Duitsland op. Zo kwam Portugal aan geld. Nazigoud kreeg het vooral in mei 1945 toen het beslag legde op Duitse bezittingen in Portugal, inclusief dus nazigoud. De Geallieerden berekenden dat Portugal 124 ton nazigoud had gevonden (o.a. in de kluizen van Zwitserse banken voor Wolfraambetalingen) en hoefden hiervan maar 44 ton terug te geven. In 1959 kreeg West Duitsland $ 4,4 miljoen aan goud (toen nog $35 per ounce) als schadeloosstelling van Portugal. Hoe veel nazigoud Portugal kreeg blijft een mysterie.
De echte goud bull hoopt natuurlijk dat China (of India) in die top 15 per persoon komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten